“แล้วคุณรู้สึกยังไงกับฉันคะ” นิรณาคนเดิม คนที่แก่นเซี้ยวกำลังกลับมาเธอรีบเอ่ยถามออกไปทันที
“ผมรักคุณ รักตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่เพราะทิฐิมันทำให้ผมไม่กล้าบอกคุณ สิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณหลายๆ อย่างมันทำให้ผมรอไม่ได้อีกต่อไป ผมต้องมาบอกความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณให้คุณรู้” ปองพลไม่อายที่จะบอกความรู้สึกของตนเอง เพราะภาพผู้หญิงท้องแก่ถูกรถชนเสียชีวิตมันอยู่ในหัวของเขา เจ้าหน้าที่กู้ภัยก็ยังมาไม่ถึง มันทำให้เขาได้เห็นภาพของหญิงคนนั้นที่ตายตาไม่หลับ และไม่ได้ร่ำลาใคร เขาจึงไม่ลังเลที่จะบอกความรู้สึกของตนเองที่มีต่อเธอ
“ฉันก็รักคุณค่ะ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะรัก แต่ก็ต้องยอมแพ้ และบอกกับคุณเหมือนกัน ขอบคุณที่เป็นทุกอย่างให้ฉัน ขอบคุณที่มอบความรักให้ฉัน ขอบคุณจริงๆ นะคะ” นิรณาเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา เธอรู้สึกตื้นตันใจเหลือเกิน เธอพยายามเก็บความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาไว้ แต่เธอก็ไม่อาจจะหักห้ามความรู้สึกของตนเองไ
