“ช่างเถอะ…ไม่ใช่ความผิดของคุณคนเดียวหรอกค่ะ” เธอพยายามตอบให้เขารู้สึกดีกับเรื่องที่เกิด เธอรักดวงตาคมประกายคู่นั้น ไม่อยากเห็นแววกังวลใดๆปนเปื้อนในดวงตาสีน้ำผึ้งชวนฝันของเขา
“ผิดสิ!...ถ้าฉันไม่เริ่ม มันก็คงไม่เกิด” น้ำเสียงนั้นยิ่งทำให้บรรยากาศรอบๆเงียบเหงาลงกว่าเก่า แม้แต่เสียงลมหายใจก็แผ่วเบาราวกับโลกไร้มวลอากาศ เงียบงันจนได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน
“ผมเมา…” เขากล่าวโทษตัวเอง หารู้ไม่ว่าถ้อยคำนั้นไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกของผู้หญิงที่ถูกย่ำยีดีขึ้นมาเลย
แค่เมาเท่านั้นหรือ?
“ช่างเถอะ!...ไม่แน่หรอกนะ ใครจะรู้ว่าหากคุณไม่ปล้ำฉันก่อน อยู่ๆไปวันหนึ่งข้างหน้า ฉันอาจจะเป็นฝ่ายปล้ำคุณก่อนก็ได้” เธอกล่าวออกมาเพราะต้องการลดความรู้สึกตึงเครียดระหว่างกัน
ประโยคที่ซาบรีน่ากล่าวออกมานั้น แม้เธอจะแสร้งทำน้ำเสียงให้ฟังดูตลกและน่าหัวเราะก็จริง แต่แปลก…ที่ไม่มีใครหัวเราะออกมา
“ขอโทษนะ” น้ำเสียงเ
