เช้าวันต่อมา
ฉันนอนหลับไม่ลงเพราะมัวแต่คิดหนักเรื่องของเอมมิลี่ ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง ฉันรู้สึกผิดมากที่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันแย่ลงทุกทางแบบนี้ แทนที่มันจะดีกว่าเดิม
นี่ก็เช้าแล้วล่ะ ฉันไม่ได้นอนเลยทั้งคืน ง่วงมากแต่ก็นอนไม่หลับ อาการเพลียของฉันก็มากกว่าเดิมอฉัน
แกร้ก~
ฉันเปิดประตูแล้วเดินออกจากห้องสภาพกลางห้องก็ยังอยู่เหมือนเดิมไม่มีการเก็บกวาดอะไรทั้งสิ้น ส่วนล็อคเกอร์ก็น่าจะนอนอยู่ในห้อง เพราะเมื่อคืนก็เมามายมามากเหมือนกัน
แต่ฉันไม่ได้สนใจอะไรเพราะคนที่ฉันสนใจมากที่สุดในตอนนี้ก็เห็นแต่จะมีเพียงเอมมิลี่แค่นั้น ความรู้สึกของผู้หญิงมันเข้าใจไม่ยากนะเพราะผู้หญิงส่วนใหญ่จะแสดงความรู้สึกออกมาให้เห็นเลย เสียใจก็คือเสียใจ รักก็คือรัก แต่เอมมิลี่รักแบบปิดบังแต่พอได้เสียใจมันเลยหนักแบบนี้ไง
ก๊อก ๆ ๆ
"ลี่ ลี่ ตื่นหรือยัง?" ฉันเคาะประตูเรียกเอมมิลี่อยู่พักใหญ่ ๆ แต่ก็ไร้การตอบรับอะไรเ
