สายรุ้งคิดว่าหูไม่ได้ฝาดเพราะเป็นเสียงคุยกันและหัวเราะคิกคักดังออกมา หล่อนเดินไปหยุดที่หน้าห้องของสายหยุดด้วยการลงฝีเท้าเบา ๆ และฉุกใจนึกว่าเสียงที่ได้ยินนั้นเป็นเสียงของพ่อเขม แต่อีกเสียงที่ดังตอบโต้กันนั้นไม่ใช่เสียงแม่ของหล่อนอย่างแน่นอน แล้วหล่อนก็ตัดสินใจเดินไปหยุดหน้าประตูห้อง มันแง้มอยู่เล็กน้อยทำให้ง่ายต่อการแอบดูทางช่องนั้น
“อุ๊ย! อะไรกันล่ะนั่น!”
สายรุ้งอุทานด้วยความตกใจ แต่เสียงของหล่อนเบามากทำให้คนในห้องไม่ได้ยิน จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไรในเมื่อภาพที่เห็นทำให้เด็กสาวแทบหยุดหายใจเพราะพ่อเลี้ยงของหล่อนกำลังนั่งบนขอบเตียง แต่เขาไม่ได้นั่งคนเดียวแต่มีผู้หญิงนั่งอยู่บนตัก
“พริ้ง!”
หล่อนอุทานอีกหนแต่เบากว่าคราวแรก เพราะผู้หญิงที่นั่งอยู่บนตักของพ่อเลี้ยงหนุ่มคือพริ้ง ลูกพี่ลูกน้องของหล่อนที่พึ่งมาอยู่ในบ้านได้ไม่กี่วันนั่นเอง พริ้งนั่งอยู่บนตักของเขม ปล่อยผมยาวสยาย แต่ท่านั่งของหล่อ
