ตลอดการเดินทางตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาล ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากของคีรีสักคำ เขาเลือกที่จะกุมมือของอีกคนไว้อย่างนั้น กระชับความแน่น จนเขามั่นใจ ว่ามันไม่สามารถหลุดออกจากกันได้ง่ายๆ ถ้าเขาไม่คิดจะปล่อยเธอไป
"ได้ยินที่แม่ถามไหมคี.."
คำถามอีกด้านจากมารดา และแววตาของสองคู่ที่มองมา ทำให้คนที่นั่งเงียบงัน ตื่นจากห้วงภวังค์ เขามองไปหามารดาด้วยสายตาที่แดงก่ำ และพยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้มันสั่น
"คุณแม่ว่าไงนะครับ"
มารดาลอบถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำถามจากบุตรชาย ความจริงท่านถามซ้ำออกไปสามรอบเห็นจะได้ แต่คีรีก็ไม่ได้รับฟัง และยังนั่งเหม่ออยู่แบบเดิม
"ไหวไหมลูก ยังปวดแผลอยู่รึเปล่า แม่ว่าเราหน้าซีดไปนะ"
ท่านถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยออกมา ทั้งๆที่รู้ดีว่า ก่อนที่จะออกมาจากโรงพยาบาล คนทั้งคู่ พูดคุยถึงเรื่องอะไรกัน ความจริงท่านเข้าใจเพียงฝัน ท่านเข้าใจความรู้สึกของลูกผู้หญิงด้วยกัน แม้อ
