แล้วสุดท้าย เพียงฝันก็พยายามทำเหมือนกับว่าตัวเองไม่เป็นอะไร พยายามทำเหมือนว่าตัวเองเข้มแข็ง ทำเหมือนว่าตัวเองมีเรี่ยวแรงที่จะเดินต่อไปข้างหน้า ทำเหมือนไม่ได้เก็บเรื่องเขาคนนั้นเอามาใส่ใจ พยายามกลั้นน้ำตา ไม่ให้มันไหล ปั้นรอยยิ้มออกมาโชว์ใครต่อใคร ทำเหมือนกับว่าเธอไม่เป็นอะไรเลย
"ค่ะคุณพ่อ"
เธอนำโทรศัพท์มาแนบที่หู พร้อมกับหย่อนสะโพกลงนั่งตรงม้าหินอ่อนที่อยู่ใกล้ๆ ตาสวยหลับพริ้มเพราะความหนักใจ มือบางยังกุมขมับเอาไว้ บ่งบอกชัดเจน ว่าเธอไม่ได้อยากรับสายจากบิดาเลย
(ทำไมออกจากบ้านแต่เช้านักล่ะฝัน เมื่อวานแกก็ไม่ยอมคุยกับพ่อ ว่าจะเอายังไงเรื่องของไอ้คีรี ตื่นเช้ามาแกก็ชิ่งหนี นี่แกจะไม่คุยกับพ่อให้เข้าใจใช่ไหม)
"ฝันต้องรีบมามหาลัยค่ะ มีหลายอย่างต้องจัดการ ก็เลยออกจากบ้านเช้าหน่อย เอ่อ.. แล้วเรื่องนั้น คุณพ่อปล่อยผ่านเถอะค่ะ เดี๋ยวเขาก็คงจะเลิกตามมาวุ่นวายเอง"
(แกจะให้ฉันปล่อยผ่าน ทั้งๆที่ม
