“ พรุ่งนี้แล้วสินะ จะถึงวันทำพิธี ดูนางสิ มิได้สะทกสะท้านเกรงกลัวความตายใด ๆ ยังความแย้มยิ้ม หัวเราะหัวใคร่ สนทนาปราศรัยมอบความสุขให้ทุกคนรอบกาย สตรีนางนี้ช่างแข็งแกร่งนัก ” ท่านว่า ก่อนที่จะถอนใจเสียเฮือกใหญ่
“ เจ้าคิดว่าที่เรากำลังจะทำนั้น มันถูกต้องแล้วหรือ อาเหว่ย ” ท่านอ๋องกล่าวขึ้น องครักษ์หนุ่มนิ่งเงียบ
“ ตอบข้าตามความคิดของเจ้าตามตรงสิ อาเหว่ย ”
“ กระหม่อมมิอาจจะตอบได้เต็มปากนักว่าถูกต้อง แต่เราควรต้องคำนึงถึงว่าสิ่งใดสำคัญที่สุดมิใช่หรือพะยะค่ะ ”
“ พวกเรากำลังเห็นแก่ตัว หากเป็นฮวาเอ๋อร์ลูกสาวข้า นางคงมิยอมให้ทำเช่นนี้ ” องครักษ์หนุ่มได้แต่นิ่งเงียบ เพราะเขารู้ดีอยู่แก่ใจว่าเป็นตามที่ท่านอ๋องกล่าวไว้ทุกประการ
“ หัวใจของพวกเราคือท่านหญิง คิดเพียงเท่านี้ก็พอพะย่ะค่ะ ”
“ แล้วนี่ท่านนักพรตไปไหน ข้าไม่เห็นหน้าแต่เช้า ”
