นลินตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อมาช่วยแม่คนสวยเตรียมอาหารให้เหล่านักมวยในค่ายและทุกคน ซึ่งหญิงสาวไม่ได้มีฝีมืออะไรในการทำอาหารเลยแม้แต่น้อย อย่างมากแค่ช่วยหั่นผักและล้างผัก
“หัดทำเอาไว้บ้างหนูลิน ต่อไปแต่งงานมีครอบครัวจะได้เข้าครัวกับเขาบ้าง”
“ยากค่ะแม่”
“ทีไปซ้อมมวยต่อยตีกับพ่อเรา แม่เห็นหนูลินทำได้”
“ก็หนูลินชอบหนิคะ แต่ทำอาหารไม่ไหวๆ”
“แม่ถึงได้บอกว่าหัดทำเอาไว้”
คนตัวเล็กถูกผู้เป็นแม่ดึงตัวมายืนอยู่หน้าเตาอย่างช่วยไม่ได้ มือเรียวหยิบจับเครื่องปรุงอย่างไม่เป็นงานจนถูกดุไม่หยุด
“ไม่เอาแล้ว ยากจะตายหนูลินทำไม่ได้”
“รู้ไหมผู้หญิงเรามีเสน่ห์ตรงไหน”
“ตรงไหนคะ”
“เสน่ห์ปลายจวักไง ถ้าลูกสาวแม่ทำอาหารอร่อยๆ รับรองพี่ศิลาเขาไปไหนไม่รอดแน่”
“เท่านี้พี่ศิลาก็ไปไหนไม่รอดแล้วค่ะแม่”
นลินแย้งขึ้น เธอรับรู้มาตลอดว่าตัวเองไม่ถนัดอะไรแบบนี้ แค่มายืนหน้าเตาทำเอาหญิงสาวแทบจะกั้นใจตาย
“ทำอะไรอยู่ครับ”
