นลินมองใบหน้าของตัวเองผ่านกระจก ข้างแก้มของเธอบวมช้ำจนน่าเกลียด นึกแล้วก็โกรธไอ้ร่างยักษ์คู่ต่อสู้นั้นไม่หาย
“หนูลินน่าเกลียดมากใช่ไหมคะ”
หมอสาวเอี้ยวตัวหันมาถามคนที่นอนพิงหัวเตียงอยู่ในห้องพักของเธอ ก่อนจะเห็นเขาเดินเข้ามาใกล้ ทิ้งตัวนั่งยองๆ อยู่ตรงหน้า
“เดี๋ยวก็หายแล้ว”
“ตั้งแต่ขึ้นชกมาหนูลินไม่เคยโดนต่อยเลยค่ะ แต่เมื่อคืนไอ้เวรนั่นมันเติมยามา แรงอย่างกับช้าง”
คนตัวเล็กรีบฟ้องคนรักทันทีเพื่อให้เขาเห็นใจเธอ แต่กลับโดนมองมาอย่างดุๆ กว่าก่อนหน้านี้เสียอีก
“รู้แล้วว่ามันเติมยามา ก็ยังจะไปแข่งอีก!”
ศิลาหัวเสียไม่ใช่น้อยเมื่อได้ฟังแบบนั้น มันอันตรายกว่าที่เขาคิดเสียอีก ดีที่พวกมันไม่มีอาวุธของมีคมไม่งั้นเขาคงได้ฆ่าคนตายก็วันนี้แหละ
“แหม หนูลินก็ไม่เป็นอะไรแล้วหนิคะ”
“ขืนเป็นสิหนูลิน พี่ไม่ทำแค่เผาบ่อนมันแน่!”
“พี่ศิลาไปเผาบ่อนเถื่อนเหรอคะ”
“คิดว่าพี่ยอมให้มันมาทำเมียพี่แบบนี้เหรอ”
