“แล้วป๊ะป๋าได้ทิปเยอะมั้ยฮะ”
ภริดายิ้มหวาน นึกเคืองในใจเล็กน้อย เมื่อนึกถึงคนที่ให้ทิปป๊ะป๋าของลูก เขาได้ทิปเยอะ แถมยังเป็นทิปจากสาว ๆ สายเปย์ทั้งนั้น มันน่าหมั่นไส้นัก
“ได้เยอะมาก ๆ เลยจ้ะ”
เจ้าตัวน้อยยิ้มเต็มใบหน้า ภาคภูมิใจในตัวป๊ะป๋า
“โตขึ้น...ไวท์จะร้องเพลง จะเล่นกีตาร์เหมือนปะป๋า แล้วไวท์จะไปร้องเพลงที่ร้านของหม่ามี้”
“ไวท์ต้องเป็นนักร้องที่ร้องเพลงเพราะเหมือนป๊ะป๋า และจะต้องได้ทิปเยอะเหมือนป๊ะป๋าแน่นอนค่ะ”
เด็กชายตัวน้อยยิ้มกว้าง ซุกตัวเข้าหาหม่ามี้ พึมพำกับอกอุ่นว่า
“ไวท์อยากให้ป๊ะป๋ากลับมาหาไวท์จังเลยฮะ ไวท์อยากให้ป๊ะป๋าสอนร้องเพลง สอนไวท์เล่นกีตาร์”
ภริดากอดลูกชายแนบอก ลูบแผ่นหลังลูกน้อยเบา ๆ สะท้อนสะท้านอยู่ในอก
“แม่ก็อยากให้ป๊ะป๋ากลับมาหาเรา แต่ตอนนี้ป๊ะป๋าอยู่ไกลมาก คงมาหาเราไม่ได้หรอกค่ะ”
“แล้วเมื่อไร ป๊ะป๋าจะกลับมาอยู่ใกล้ ๆ เราล่ะฮะ”
“คงอีกนานเลยค่ะ”
…หรืออาจจะ
