“หม่ามี้มาช้า”
เด็กชายที่รอแม่กลับบ้านบ่นกระปอดกระแปด
"หม่ามี้ขอโทษค่ะ เมื่อคืนที่ร้านยุ่งมาก กว่าหม่ามี้จะได้กลับไปนอนที่คอนโดก็ดึกมาก ๆ หม่ามี้เหนื่อย ก็เลยนอนตื่นสาย”
เด็กน้อยประคองใบหน้าหม่ามี้ไว้ในสองมือป้อม ๆ
“ไวท์ยกโทษให้หม่ามี้ฮะ หม่ามี้เหนื่อยมากใช่มั้ย ไวท์จะเพิ่มพลังให้หม่ามี้เองฮะ”
ภริดาเงยหน้ารับพลังจากลูกชายด้วยรอยยิ้มที่ระบายเต็มดวงหน้า
เจ้าไวท์คนเก่งเพิ่มพลังให้หม่ามี้ด้วยการจุ๊บไปทั่วใบหน้าของหม่ามี้ และปิดท้ายด้วยการจุ๊บตรงปากของหม่ามี้ ก่อนจะโผกอดลำคอของหม่ามี้ไว้ในอ้อมแขนป้อม ๆ อวบ ๆ ของตน
“หม่ามี้หายเหนื่อยหรือยังฮะ”
ภริดาพยักหน้า พอลูกชายคลายวงแขนออกจากลำคอของเธอ หญิงสาวจึงยิ้มหวานเต็มดวงหน้า
“หายเหนื่อยแล้วค่ะ”
“ถ้าหม่ามี้เหนื่อยอีก หม่ามี้ต้องบอกไวท์นะฮะ ไวท์จะเติมพลังให้หม่ามี้เอง”
“ค่ะ”
เมื่อจัดการเติมพลังให้หม่ามี้เสร็จแล้ว เจ้าไวท์ก็ไปนั่งเล่นของเล่
