“น้องไวท์คะ”
“ฮะ...หม่ามี้” เด็กชายขานรับ โดยที่ยังก้มหน้าอยู่กับของเล่นชิ้นโปรด
“เงยหน้าขึ้นมาก่อนนะคะคนเก่ง หม่ามี้มีเรื่องสำคัญจะบอกค่ะ”
เจ้าหนูวางของเล่นในมือ เงยหน้าขึ้นมองสบตาผู้เป็นแม่ คิ้วเล็ก ๆ ขมวดเล็กน้อย เมื่อเห็นว่ามีผู้ชายตัวโตนั่งอยู่ข้างหม่ามี้ และก็นั่งใกล้มาก ๆ ด้วย พันธุกรรมความขี้หวงที่ถ่ายทอดมาทางสายเลือดจึงเริ่มทำงาน
“หม่ามี้ขยับมานั่งตรงนี้ฮะ”
น้องไวท์พูดพร้อมกับพาตัวเองไปยืนแทรกกลางระหว่างผู้ชายตัวโตกับหม่ามี้ มือเล็ก ๆ ป้อม ๆ ดันบ่าหม่ามี้เบา ๆ ให้ขยับไปอีกนิด ก่อนหันกลับมากอดอก จ้องหน้าคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้างหลัง
“สวัสดีครับ...น้องไวท์”
เวทิศเอ่ยได้แค่นี้จริง ๆ เขาไม่รู้จะเอ่ยคำไหนออกมา ไม่รู้ว่าจะพูดกับลูกยังไง ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนว่า เขาได้ก้าวเข้ามายืนอยู่ในโลกที่เขาไม่เคยรู้จัก โลกที่มีตัวเขาอีกคน เยาว์วัย ไร้เดียงสาและน่าทะนุถนอม เป็นเขาอีกคนที่ควรจ
