พอเห็นรูปหัวใจที่ตัวเองตั้งใจทำสุดฝีมือ แต่กลับไม่สวยอย่างที่คิด น้องไวท์ก็หน้าเสีย เขามองป๊ะป๋าด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไร
“ป๊ะป๋าฮะ ไวท์ตั้งใจทำสุดฝีมือแล้ว แต่มันไม่สวยเลย”
หน้าเศร้าๆ และน้ำเสียงไม่มั่นใจของลูกชายทำให้เวทิศยิ้มเอ็นดู เขาอุ้มลูกขึ้นมากอดแนบอก
“แค่ไวท์ตั้งใจทำเพื่อป๊ะป๋า ป๊ะป๋าก็ดีใจที่สุดแล้วครับ ค่อย ๆ หัดทำไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็สวยเอง”
“มันจะอร่อยมั้ยฮะ”
เพราะมันไม่สวย น้องไวท์เลยกลัวไม่อร่อย
“อร่อยแน่นอนครับ เพราะไวท์ตั้งใจทำสุดฝีมือนี่นา ป๊ะป๋าจะกินให้หมด ไม่ให้เหลือติดจานเลยครับ”
“งั้น...พรุ่งนี้ ไวท์ขอทำอีกได้มั้ยฮะ”
“ได้สิครับ”
“แล้วหัดทำทุกวันได้มั้ยฮะ”
“ได้แน่นอนอยู่แล้วครับ”
“แล้วป๊ะป๋าจะกินหัวใจของไวท์ทุกวันมั้ยฮะ”
“ถ้าไวท์ทำทุกวัน ป๊ะป๋าก็จะกินทุกวันครับ”
เด็กน้อยยิ้มกว้าง โผกอดคอป๊ะป๋าด้วยความดีใจ ปะป๋าของเขาน่ารักที่สุดในโลกเลย
พอโผกอดคอของป๊ะป๋า
