ก่อนจะเป็น พิธา วิวัฒเมธากุล อย่างในวันนี้ เมื่อก่อนเขาอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็ก ๆ ด้วยกันกับมารดา หลังจากที่ยายของเขาเสียชีวิตลงในวัยเจ็ดสิบปีด้วยโรคชรา
เขาเกิดและโตที่บ้านหลังนั้น บ้านอันเต็มไปด้วยความสุข ความทุกข์และความทรงจำมากมายระหว่างคนเป็นแม่กับลูก สมบัติชิ้นเดียวที่มารดาของเขาหวงแหนกระทั่งวินาทีสุดท้ายของชีวิตก็ยังเป็นบ้านหลังนั้น หรือแม้แต่พิธาเอง หากถามถึงความทรงจำดี ๆ ในช่วงชีวิตหนึ่งก็ล้วนอยู่ที่บ้านหลังนั้นเช่นกัน
แต่เมื่อหลายอาทิตย์ก่อน วันที่คุณนิพนธ์เรียกให้เขาไปพบที่บ้าน เย็นวันเดียวกันเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากคนที่เป็นอดีตเพื่อนบ้านว่าเห็นคนขนข้าวของเข้าไปอยู่ในบ้านของเขา
ชายหนุ่มรีบร้อนออกจากโรงแรม พอไปถึงก็ได้พูดคุยกับเจ้าของบ้านคนใหม่ คุณนิพนธ์ขายบ้านให้สองสามีภรรยาไปแล้ว
ความจริงเขาสามารถซื้อต่อจากเจ้าของใหม่ได้ แต่ติดที่ว่าคุณนิพนธ์เคยมีบุญคุณด้วย สองสามีภรรยาคู่นั้น
