ร่างกลมกลึงสมส่วนก้าวลงจากแท็กซี่เขียวเหลือง หญิงสาวร่างบางหอบร่างกายอ่อนเปลี้ยเพลียแรงออกมาจากเพนท์เฮาส์หรูกลับมาที่บ้านของเธอ ดีที่วันนี้พีรพลนัดหมายให้ทุกคนเข้าบริษัทตอนบ่าย อัจจิมาเลยถือโอกาสอันดีนี้นอนพักเอาแรงสักงีบ
เมื่อก้าวพ้นประตูบ้านหลังเล็กก็มองเห็นทุกคนนั่งรวมกันอยู่ที่โต๊ะอาหาร หัวใจของอัจจิมาหล่นวูบบลงกับพื้น เหตุการณ์เหมือนในวันนั้นไม่มีผิด ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอราวกับคนที่ไปทำความผิดร้ายแรงมา
“ดูลูกสาวคุณสิ ไม่รู้ไปทำงานยังไงกลับมาพร้อมพระบิณฑบาตทุกวัน” เพ็ญพักตร์ทอดสายตามองไปที่หญิงสาวอย่างนึกดูแคลน เมธาวีเหยียดยิ้มก่อนจะพูดเสริมมารดาว่า
“จะงานอะไรล่ะคะถ้าไม่ใช่งานขาย…”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
“แกนั่นแหละที่ต้องหยุด!” อัจจิมาจะสั่งสอนเมธาวีประสิทธิ์ก็ปรามขึ้น น้ำเสียงแข็งกร้าวราวของผู้เป็นบิดาทำให้หญิงสาวเจ็บปวดหัวใจ รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในบ้าน
พอเธอถูกประสิทธิ์ต่อว่
