เด็กเฮียวิน

ฉันชอบเธอ

มาร์วินTalk

วันนี้ผมทำงานด้วยก็ยิ้มไปด้วย ผมยิ้มให้กับความน่ารักของเธอ

ไม่คิดว่ารู้จักจริงๆแล้วจะน่ารักขนาดนี้ ยังไงผมก็ต้องเอาเธอมาเป็นแฟนผมให้ได้เลย เห้อ เด็กคนนี้ทำให้วันทั้งวันของผมสดใสเอามากๆ

"เอกสารค่ะ" จ๋า เลขาของผมเอาเอกสารมาวาง

"จ๋า เดียวตอนเย็นสั่งดอกไม้ให้ช่อนึ่งนะ"

"ดอกไม้หรอคะ"

"อืม "

"ค่ะ ฉันจะเตรียมเอาใว้ให้"

ให้ดอกไม้สักช่อเธอคงชอบ ดอกไม้กับผู้หญิงสวยๆ เห้อ ผมนึกไปก็ยิ้มไป

หลายชั่วโมงต่อมา..

"จ๋าดอกไม้ผมล่ะ"

"บอสคะ คุณกุหลาบเธอขอเลื่อนนัดมาวันนี้ค่ะ"

"เลื่อนมาวันนี้หรอ แต่ผมไม่ว่าง"

"จ๋าพยายามพูดแล้วค่ะ เธอบอกถ้าวันนี้ไม่คุยก็ขอยกเลิกการร่วมงาน"

อะไรกันวะ งี่เง่าฉิบหาย แล้วผมจะเอายังต่อดีเนี่ย

"นัดกี่โมง"

"1ทุ่มค่ะ ที่ผับxxx"

"คุยงานที่ผับเพื่ออะไรวะ"

คุยที่ผับหรอ ผมก็เคยไปคุยนะแต่ไปคุยแค่ลูกค้าผู้ชาย แต่คนนี้คือผู้หญิง เธอมาร่วมหุ้นโครงการที่ภูเก็ต

และก็เรื่องมากสะด้วย ป๊าก็ไปต่างจังหวัดไปอีกผมจะเอาไงดี

"เธอจองห้องวีไอพีไว้ค่ะ คุณวินเอาไงคะให้จ๋าปฏิเสธไปเลยไหม"

ขนาดเลขาผมยังรู้เลยว่าผมไม่ชอบคนงี่เง่ามากๆ แต่ยังไงผมก็ต้องไปเพราะเธอเป็นคนของป๊าที่ไปชวนมาทำด้วยกัน

"ไม่ต้องอะ คุณไปกับผมด้วยนะเตรียมเอกสารให้เรียบร้อยด้วย"

"ค่ะ"

ผมเดินกลับห้องมาแล้วโทรไลน์หาวี

(อืม มาแล้วหรอ)

"วี ฉันมีงานด่วนอะรอหน่อยได้ไหม"

(ไม่เป็นไรคุณทำงานเถอะ)

"สองทุ่มไม่เกินสามทุ่มฉันไปแน่นอน รอก่อนได้ไหม"

(จะมาอยู่หรอ)

"ใช่ อย่าพึ่งกินข้าวก่อนนะ"

(งั้น อยากกินอะไรหรอเดี๋ยวสั่งมารอเลยคุณมาจะได้กิน)

"มีเงินหรอ"

(คุณวิน ฉันมีอยู่หรอก จะกินอะไรบอกมาเร็ว)

"แล้วแต่เธออะ เอาที่เธออยากกิน"

(โอเค ฉันรอคุณนะ)

ผมว่าแค่คุยงานคงไม่นานมากหรอกครับ แค่คุยแล้วก็เซ็น ไม่น่าเกินสองชั่วโมง

ได้เวลาแล้วครับ ผมมาที่ผับกับจ๋า ส่วนคุณกุหลาบลูกค้าก็มากับเลขาเหมือนกัน

"สวัสดีครับ คุณกุหลาบ"

"ค่ะ เชิญนั่งก่อนสิ"

ผมยิ้มให้เธอแล้วนั่งลง ก่อนจะหันไปหาจ๋าเอาเอกสารออกมาวางตรงหน้า

"ใจเย็นก่อนสิคะ สั่งอาหารกับเครื่องดื่มก่อนดีกว่า"

ทำไมไม่คุยให้มันจบๆไปวะ เห้อ ผมยิ่งรีบๆอยู่

เธอสั่งอาหารมาและเครื่องดื่ม ผมถอนหายใจแล้วมองไปรอบๆห้องหลายครั้ง

"คุณวินไม่ดื่มหน่อยหรอคะ"

"ไม่ดีกว่าครับ ผมว่าคุยเรื่องงานกันดีกว่า"

"ถ้าไม่ดื่มแก้วนี้กุหลาบก็ไม่คุยค่ะ"

ไม่ดื่ม.... ก็ไม่คุยหรอ!!!!

มากไปไหมวะ นี่ถ้าไม่ใช่คนของป๊า ผมเดินหนีไปแล้ว

"เอ่อ คุณกุหลาบคะ"

จ๋าที่เห็นว่าผมเริ่มไม่พอใจจ๋าก็เอ่ยขึ้น

"ไม่ต้องจ๋า" ผมหยิบมันมาดื่มจนหมดแก้ว

รีบดื่ม รีบคุย รีบเซ็น รีบกลับ

"คุยได้แล้วนะครับ"

ผมหยิบเอกสารออกมาแล้วเริ่มคุยงาน ว่าเราจะใช้งบลงทุนเท่าไหร่ สร้างกี่ชั้น กี่ห้อง และรายละเอียดต่างๆด้วย

"คุณกุหลาบพอจะเข้าใจไหมครับ"

"กุหลาบมึมหัวอะคะ ขออีกรอบได้ไหมคะ"

"เดี๋ยวจ๋าอธิบายเองค่ะ คุณวิน"

ชาตินี้คงหาเลขาที่รู้ใจผมแบบจ๋าไม่ได้แล้วแหละ เธอรู้ว่าผมกำลังโมโหเลยขอพูดแทน

ระหว่างที่จ๋าอธิบายผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากะว่าจะไลน์หาวี แต่... แบตผมหมดครับ เบอร์เธอผมก็ไม่มี มีแต่ไลน์

โอ๊ยยย ทำไมวันนี้มันวุ่นวายไปหมดเลยวะ

วีTalk

ฉันสั่งอาหารมารอเขาจนเต็มโต๊ะไปหมด ฉันบอกไม่มีเงิน แต่พอผู้ชายจะมาหาก็คือหมดไปเกือบพันเลย

ฉันหันไปหาแบมบูที่นอนอยู่บนโซฟา เอาแบมบูไปคืนดีไหมเนี่ย ฮ่าๆ

ฉันมองนาฬิกาแล้วมองอีก สามทุ่มแล้วป่านนี้เขาคงกำลังมา ไม่ต้องตามหรอก

ฉันเดินมากอดแบมบูพร้อมกับเล่นโทรศัพท์ไปด้วย

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...

ทำไมเขายังไม่มา อาหารเย็นหมดแล้ว ไลน์ไปก็ไม่ตอบ ฉันเริ่มง่วงแล้วนะเมื่อเช้าตื่นเช้าไปหน่อย

"แบมบูว่าเขาจะมาไหมลูก"

ฉันถามแบมบูที่นอนอยู่ในอก

"แบมบูอยากมีพ่อไหม คนนี้ว่าไงพอจะเป็นพ่อหนูได้ไหมคะ" ฉันถามแบมบู

ถามไปก็เขินไป ถ้าแบมบูพูดได้ก็คงจะด่าฉันแน่นอนเลยฮ่าๆ ดีนะที่พูดไม่ได้

~เหมี๊ยว~

แบมบูลุกขึ้นมาเลียที่จมูกฉัน

"อยากได้คนนี้เป็นพ่อใช่ไหมลูก ได้เลยเดียวแม่จะเอามาให้ได้นะ ฮ่าๆ"

ฉันพูดแล้วหัวเราะอย่างเขินอาย บ้าจริง นี้ฉันเป็นหนักขนาดนี้เลยหรอ

"วี"

ฉันรู้สึกเหมือนมีคนเรียก หลังจากที่หลับไปนาน

ฉันลืมตามองเห็นคุณวินเขาเป็นคนปลุกฉัน แต่สิ่งแรกที่ฉันมองคือโทรศัพท์

ตอนนี้เวลา ห้าทุ่มแล้ว เขาพึ่งมาหรอเกินไปไหมอะ

"ขอโทษนะ คือ"

"ฉันไม่อยากฟัง"

ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวของเขาเลย ไลน์ไปก็ไม่ตอบ เลทไปเกือบๆสามชั่วโมง แบบนี้จะแก้ตัวว่าไงอะ

"ทำไมไม่ตอบไลน์"

"แบตมันหมดอะ"

แบตหมดหรอ แบบนี้อีกแล้วคำแก้ตัวผู้ชาย

ฉันลุกนั่งดีๆ ก็ได้กลิ่นเหล้าจากตัวเขา พร้อมกับกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงด้วย

อ้อ แค่ได้กลิ่นฉันก็เข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว เข้าใจจริงๆ

"ไปทำงานแต่มีกลิ่นเหล้า กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงติดเสื้อ"

"วี คือมันไม่ใช่แบบนั้น"

"คุณกลับไปเถอะ"

ฉันไม่น่าหวังไว้เยอะเลย หน้าแตกเลยไหมล่ะ

"ไม่กลับ กินข้าวกัน"

"อย่ามาที่นี่อีก" ฉันอุ้มเอาแบมบูแล้วเดินเข้าห้องก่อนจะปิดประตู

นี่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยก็อกหักแล้วหรอวี

ฉันเชื่อใจเขาเกินไป สิ่งที่เขาทำกับฉันจริงๆแล้วเขาอาจจะทำแบบนี้กับทุกคนก็ได้หนิ

"วีฉันแค่ไปพบลูกค้าเราก็ดื่มกันนิดหน่อยเอง" ดื่มกันนิดหน่อย แค่ดื่มเองหรอ ทำไมเสื้อถึงมีกลิ่นน้ำหอมเขาขนาดนี้อะ

"กินกันที่ไหน โซฟา ระเบียง หรือที่เตียงหรอ"

ฉันตะโกนออกไปจากห้องนอน เขามีฐานะ มีหน้าตาในสังคม บ้านรวยขนาดนี้คงมีคนที่คุยอยู่เยอะ ทำไมฉันถึงไม่คิดถึงเรื่องนี้เลย

หลงเขาเกินไปแล้วนะวี กับอีแค่คำจีบหวานๆไม่กี่คำ

"วี มันไม่ใช่แบบนั้น " เขาไม่พูดเปล่าแต่ทุบประตูห้องฉันด้วย

"อย่ามาทำแบบนี้ แมวฉันจะนอนกลับไป"

"ไม่กลับถ้าเธอไม่เปิดฉันก็จะนอนนี่แหละ"

"ทำไมต้องมานอนอะ คุณกลับไปเลยนะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันเลย"

ฉันเดินมาเปิดประตูห้อง แล้วเผชิญหน้ากับเขา เราไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ เขาไม่ควรทำอะไรแบบนี้

แต่เขากลับรั้งท้ายทอยฉันเข้าไปหา ก่อนจะกดจูบลงที่ปากฉันอย่างเร็วและดันฉันเข้ามาในห้องแล้วปิดประตู

"ฉันไม่ได้ไปมีอะไรกับใครเลยนะวี เชื่อใจฉันนะ"

เขาจับหน้าฉันแล้วจ้องตา

"แต่คุณลืมฉัน คุณลืมฉันใช่ไหมตอบมาสิ"

ฉันถามแล้วทุบที่อกเขา เขาลืมฉัน ยังมีหน้ามาพูดอีก

"ไม่ได้ลืม แต่ลูกค้ามันปฏิเสธไม่ได้"

"...."

"ตอนนี้ฉันมีแต่เธอ มีแต่เธอคนเดียวนะวี"

พอได้ยินคำนี้แล้ว ฉันก็เขย่งเท้าขึ้นไปจูบกับเขาอีกรอบ เขาสอดลิ้นเข้ามาในปากฉันอยากเร็ว พร้อมกับดันฉันให้ติดกำแพง

"ฉันชอบเธอ วี"