เด็กเฮียวิน

ห่วง

มาร์วินTalk

ผมพยุงคนตัวเล็กเข้ามาในลิฟต์ ดีเท่าไหร่ที่เธอไม่อ้วกใส่ลูกชายผมไม่งั้นผมทิ้งเธอไว้ข้างทางแน่

"ชั้นไหน"

"ชั้นรักเธอ"

เด็กนี้ตลกมากไหมวะเนี่ย

"วี"

"17ค่าาา" เธอซบหน้าลงที่อกผม ก่อนจะกอดไว้อย่างแน่น

ยืนจะไม่ไหวอยู่แล้วเนี่ย ทำไมต้องกินเยอะขนาดนี้ด้วยวะผมไม่เข้าใจเลย

"ใส่รหัส" ผมจับเธอตัวตรงๆแล้วบอกให้ใส่รหัส คีย์การ์ดก็ไม่รู้อยู่ไหน เมาถามอะไรก็ไม่รู้เรื่องเลย

"123 12 1" เธอพูดอะไรของเธอวะ

"วี มีสติหน่อย"

"ใส่ไปดิ ก็บอกแล้วไง"

ผมใส่มันตามที่เธอบอกไปแบบงง และมันก็เข้าได้ รหัสบ้าอะไรวะเนี่ย

แล้วพอเข้ามาในห้องผมก็รีบพาเธอเข้ามาในห้องนอน ก่อนจะวางเธอลงที่เตียง

เห้อ เมาเหมือนหมาเลย นี้ดีนะยังบอกคอนโดถูกไม่งั้นผมคงได้หิ้วกลับบ้านไปแล้ว

มองไปรอบๆห้องแล้ว ไม่มีความเป็นระเบียบเอาสะเลยของก็เก็บไม่เป็นที่ อยู่กับใครวะของเยอะมาก

"เธออยู่คนเดียวหรอ"

"ใช่อยู่คนเดียว ไม่ๆอยู่กับลูกสาว"

ผมนิ่งไปครู่หนึ่ง ลูกสาวเธอมีลูกแล้วหรอวะ

"ลูกสาวหรอ"

"นั้นไงแบมบู" เธอชี้ให้ผมมองไปที่ปลายเตียง

มันเป็นแมวที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ในกรง เห้อผมก็นึกว่าลูกสาวที่เป็นคนตกใจหมดเลย

"แล้ว.... แฟนเธอละไม่มีหรอ"

ผมถามแล้วมองไปรอบๆ เธอไม่มีแฟนหรอ

"ไม่มี ฉันไม่มีแฟน" เธอไม่ได้ตอบแบบธรรมดา แต่กลับตะโกนออกมา

บ้าปะเนี่ย เมาแล้วเป็นไปทั่วจริงๆ

"แล้วคนมาจีบอะ มีไหม"

"...." เธอลืมตามองผมแล้วทำหน้าสงสัย

"เยอะแยะ มากมาย ถามทำไม จะจีบหรอ"

เยอะแยะ ผมอยากรู้จังใครมาจีบเธอวะ ถ้าเขาเห็นว่าเธอเมาแบบนี้ก็คงไม่จีบหรอก

"แต่จะบอกให้นะ ฉันไม่ชอบคนแก่หรอก"

"ฉันแค่27ปี ยังไม่แก่" เธอเป็นอะไรหนักหนา

27ปีนี้ยังไม่แก่หรอกนะ ถ้าเห็นลีลาของผมจะไม่พูดแบบนี้เลย

"27ปีหรอ ฉัน20ปีเองนะ" เธอพูดแบบคนเมาทั้งหลับตาทั้งทำมือแบบแบ๊วๆ

"...."

เห้อ ใครได้ไปเป็นเเฟนคงคิดแล้วคิดอีก ผมเดินมาที่ปลายเตียงแล้วถอดถุงเท้ารองเท้าให้ นี่ถ้าไม่ช่วยผมเรื่องแจนผมก็ไม่ทำหรอก

"พี่วินคะ หนูหิวน้ำค่ะ"

พี่วินคะงั้นหรอ!!! เรียกแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบนะ

"ไปเอาน้ำให้หน่อย"

เห้อ สรุปผมเป็นทาสเธอรึไง ผมเองก็งงตัวเองเหมือนกันบ่นแต่ก็ยังเดินมาเอานำให้เธอไปอีก

"ลุกมากิน" วียื่นมือมาให้ผมดึง แล้วดื่มน้ำจนหมดแก้วก่อนจะนอนลงที่เดิม

ผมดูความเรียบร้อยให้ แล้วเดินไปเอาน้ำมาวางให้เธออีกขวดที่หัวเตียง

"ฉันกลับนะ"

"อือออออออออออ" วีตอบแล้วขยับนอนหันหน้าหนีผม

วันต่อมา...

ทำงานอีกแล้วครับวันนี้ ไปเที่ยวมาแทนที่จะได้หยุดนอนอยู่บ้าน แต่ก็ยังมีเอกสารด่วนที่ต้องไปดู ป๊าก็ไปต่างจังหวัด

ผมขับรถออกจากบ้านเห็นร้านขายโจ๊ก สิ่งแรกที่คิดถึงก็คือวีเลย คนเมาป่านนี้จะตื่นยังวะ เมาๆตื่นมากินโจ๊กก็คงดี

ผมแวะซื้อแล้วขับรถไปที่คอนโดเธอ ก่อนจะใส่รหัสโง่ๆของเธอเข้าห้องมา

แต่สิ่งที่ผมเห็นคือ เธอยังไม่ตื่นเลย นี่9โมงจะ10โมงแล้วนะเว๊ย

"วีตื่น"

"อืออออ ไม่ตื่น"

"ตื่น ฉันซื้อโจ๊กมาให้แล้วลุกมากิน"

"ใครอะ"

ใครหรอ? เหล้ากินสมองหมดแล้วมั้ง

"ตื่นได้แล้ว ถ้าฉันทำงานเสร็จแล้วจะกลับมาอีกรอบ"

ผมวางถุงโจ๊กไว้บนหัวเตียงแล้วเดินออกไป

สามชั่วโมงต่อมา..

ผมใช้เวลาเคลียร์เอกสารประมาณเกือบๆจะ3ชั่วโมงแล้ว และสุดท้ายก็เสร็จ

"คุณวินจะรับอาหารเที่ยงไหมคะ" เสียงเลขาผมถาม

"ไม่ครับ ผมจะกลับแล้ว"

ผมวางปากกาแล้วรีบเดินออกมาจากบริษัท ต้องรีบกลับไปดูเด็กว่าตื่นรึยังแต่นี่ก็เที่ยงแล้วใครมันจะนอนได้เธอคงตื่นแล้วแหละ

ผมกลับมาที่นี่อีกรอบ และรีบเดินเข้าไปในห้องนอนของเธอ ให้ตายสิเด็กนี้ยังนอนอยู่เลย

"วี ตื่นนี่มันกี่โมงแล้ววะ" ครั้งนี้ผมดึงผ้าห่มออกจากตัวเธอ

แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนที่นอนอยู่เลย

"ยังมีชีวิตอยู่ไหมวะ ตื่นได้แล้ววี" ผมเริ่มเขย่าตัวเธอ

"อือออออ"เธอทำได้แค่ขยับตัวนิดหน่อยแล้วนิ่งไปเหมือนเดิม

"นี้เที่ยงแล้วนะ แมวเธอจะตายอยู่แล้ว"

"แบมบู"

เธอตาเบิกโพงขึ้นทันที!! ก่อนจะรีบวิ่งไปหาแมวแล้วเทอาหารให้

"แม่ขอโทษนะคะ นอนเยอะเกินไปหน่อย"

นอนเยอะไปหน่อยหรอ มันเรียกหน่อยรึไง

"แล้วคุณเข้าห้องฉันมาได้ไง"

"ตั้งสติแล้วคิด"

เข้ามาด้วยรหัสโง่ๆไง ยัยเด็กโง่เอ๊ย

"ไปอาบน้ำแล้วออกมากินข้าว"

วีTalk

ฉันเดินออกจากห้องแบบงงๆ พร้อมกับเห็นเขานั่งรอที่โต๊ะอาหารและมีกับข้าวเต็มโต๊ะไปหมดเลย

"มากินข้าว" เขามาทำดีกับฉันทำไม ที่ผ่านมาฉันก็ไม่ได้ดีกับเขาเลย หรือจะเอาคืนอะไรอีก

"รีบกินแล้วก็รีบกลับไปเลยนะ เดี๋ยวแฟนฉันจะมาเห็น" ต้องพูดอะไรก็ได้ให้เขารีบกลับไป

"อย่ามาตลก เธอไม่มีแฟน"

"ใครบอก"

"เธอไง เธอบอกเมื่อคืนนี้"

ฉันไปบอกเขาทำไมวะเนี่ย เวลาเมาแล้วเป็นแบบนี้แหละใครถามอะไรฉันก็จะตอบไปหมด นี่ก็ไม่รู้ว่าตอบอะไรไปบ้าง

"คุณไปทำงานมาหรอ" ที่เพราะเขาอยู่ในชุดทำงาน

"อืม ไปทำมาจนเสร็จแล้วแต่คนบางคนยังไม่ตื่นเลย"

คนบางคนหรอ พูดชื่อฉันก็จบแล้ว

"ถ้ารู้ว่าเมาแล้วเป็นแบบนี้ก็เบาๆลงหน่อยนะ เธอเป็นผู้หญิงนะวี"

"นี้ฉันรู้หรอกนะ ฉันไม่ใช่กาตูน ไม่ใช่น้องสาวคุณไม่ต้องมาบอก" ฉันไม่ใช่น้องสาวเขานะ

"แล้วบอกไม่ได้เลยหรอ!!!" เขาถามอย่างเสียงดังจนฉันต้องก้มหน้าลง

"...." ก็พูดแค่นี้เองทำไมต้องโมโหอะ

"ถ้าไม่ห่วงก็ไม่พูดหรอกนะวี ถ้าเกิดมีคนมอมยาแล้วอุ้มไปจะทำไง"

"ก็บอกได้"

"ดี แล้วห้องอะทำไมรกขนาดนี้ ของก็วางไม่เป็นระเบียบ" ทำไมถึงรามมาเรื่องอื่นได้วะเนี่ย

"แล้วไงอะฉันอยู่แค่คนเดียวนิ"

"เป็นผู้หญิงก็ต้องเก็บ ไม่ใช่ของวางเกะกะเต็มไปหมด"

เห๊ยนี้ยิ่งกลัวพ่อแม่ฉันอีกนะเนี่ย คนแก่ขี้บ่นจริงๆ

"ไหนจะเลี้ยงแมวอีก แล้วแบบนี้แมวจะไปวิ่งเล่นที่ไหน"

"ก็ฉันไม่มีเวลาไง"

"หรอ เวลามีแต่เธอไม่ทำ หรืออาจจะทำทุกอย่างยกเว้นเก็บห้อง"

อร๊ายย มาว่าฉันได้ไงเมื่อคืนฉันพึ่งช่วยเขาไปเองนะ

"งั้นเอางี้ไหม กินข้าวเสร็จเราก็ช่วยกันเก็บสิ"

อยากให้เก็บนักใช่ไหมได้....

"แล้วทำไมฉันต้องช่วยเธอด้วย มันไม่ใช่ห้องฉัน"

"ถ้าคุณไม่ช่วยฉันก็ไม่ทำ"

เขาไม่อยากช่วยแล้วจะมาบ่นทำไม ฉันไม่มีปัญหานะอยู่แบบนี้ก็อยู่ได้

"ไม่ได้ ไม่เห็นรึไงว่ามันรกเกะกะตา"

"งั้นก็ช่วยกันทำสิ"

ฉันขยับไปจับแขนเขาแล้วทำหน้าอ้อน

ยอมรับนะว่าห้องรกจริงๆ และถ้ามีคนช่วยเก็บคงเบาแรงไปเลย

แงง เห็นโจ๊กก็นึกถึงน้องคนแรกเลยหรอพี่วินนนน