ยังคุยกันไม่ทันจบไฟก็สว่างทั่วห้องติณณภพเห็นเสื้ออยู่ที่หญิงสาวใส่มันร่นขึ้นมาจนเห็นเรียวขาขาวเนียนก็รีบอุ้มเธอลงจากตักเพราะกลัวว่าถ้าอย่างใกล้ชิดกันมากขนาดนี้เขาจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่ เนื่องจากขณะที่ใกล้ชิดกันตอนที่ไฟดับนั้นกลิ่นกายหอมของหญิงสาวก็กระตุ้นความรู้สึกบางอย่างในตัวเขาขึ้นมาทีละนิด
“อาหมอรังเกียจหนูขนาดนี้เลยเหรอคะ” เดนิสาหันมามองเขาน้ำตาคลอเพราะรู้สึกว่าเขากำลังรังเกียจตัวเอง
“เปล่านะเดซี่”
“อาหมอไม่ต้องปฏิเสธหรอกค่ะ ก็เห็นกันอยู่ว่าอาหมอกลัวที่จะใกล้ชิดกับหนูมากขนาดไหน หนูขอโทษค่ะต่อไปหนูจะไม่มาใกล้ชิดอาหมออีกแล้ว”
“เดซี่ฟังอาก่อนใจเย็นๆ”
ติณณภพดึงเธอให้เขามานั่งบนตักอย่างเดิมสองแขนโอบเอวเธอไว้แน่นราวกับว่ากลัวเธอจะหนีหาย
“อาหมออย่าตบหัวแล้วลูบหลังเลยค่ะ เมื่อกี้ก็เห็นอยู่ว่าอาหมอรีบอุ้มให้หนูลงจากตัก หนูมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยใช่ไหมคะ”
“เดซี่ฟังอานะ ใจเย็นๆ”
