แกร๊ก~
“อ้าว นี่พวกมึงยังไม่กลับกันอีกเหรอวะ” ฉลามยกมือขึ้นลูบใบหน้าขณะที่คิ้วดกเข้มขมวดเข้าหากัน สบตากับคนที่นอนเหยียดตัวแขนขายาวบนโซฟา สภาพเหมือนยังไม่ได้นอน แล้วเป็นห่าอะไรพวกมันถึงไม่นอน
เบียร์อร่อยขนาดนั้น? ก็ไม่น่าใช่ สภาพเหมือนจำใจอยู่ แล้วพวกมึงต้องจำใจเรื่องอะไร!
“แดกยันหว่างกันเลยเหรอ เนื่องในโอกาสอะไรวะ แล้วนี่ขนมหายไหน”
“กูอยากถามมันนะว่ามันอยากได้คำตอบเรื่องไหนก่อน แต่ตอนนี้กูอยากเลี่ยงคำถามสุดท้ายมากเลยว่ะ กูกลัวโดนมันตะคอก วันนี้กูใจบาง” ติณห์กระซิบกระซาบ
ตื่นปุ๊บเดินตามหาปั๊บ ชักเหมือนหมาห่างเจ้าของไม่ได้มากขึ้นทุกวัน!
“เลิกกวนตีนเถอะน่า” องศาเตะขาคนที่กลัวจนเกินเหตุ มองร่างสูงตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ ห้องครัว แม้แต่ระเบียง
ทำไมไอ้หลามทำเฉย หรือมันยังไม่เห็นกระดาษแผ่นนั้น?
“พวกมึง สรุปขนมไปไหน?” เมื่อหาไม่เจอจึงย้อนกลับมาถาม สบตาเรียงตัวก่อนที่ลีโอจะเป็นคนตอบ
“เขากลั
