“…เป็นไงบ้าง” ฉลามรั้งแขนเพื่อนมาถาม เมื่อเห็นว่าจีน่าเดินออกมาจากห้องน้ำ สายตาที่เคยไร้ความรู้สึกในตอนนี้สอดส่องมองหาคนที่อยู่ด้านในด้วยความห่วงใย
“แหม~ ห่วงเหลือเกินนะ ห่างนิดห่างหน่อยไม่ได้เลยว่างั้น”
“ขนมตาแดงๆ อ่ะจี ไม่รู้ว่าตอนกลับไปที่บ้านเจออะไรบ้าง แม่เลี้ยงมหาภัยแกล้งอะไรมาหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ระดับแกคงถามเขาแล้วมั้ง แล้วน้องบอกว่าไงล่ะ มีใครแกล้งไหม”
“ไม่บอกอะไรเลย” ฉลามส่ายหน้าพร้อมกับถอนลมหายใจออกมาเบาๆ ใช้คำว่าห่วงก็คงได้ ความรู้สึกแบบนี้ในตอนที่แก้ไขอะไรไม่ได้มันโคตรอึดอัดเลย
“ทุกคนก็มีปัญหาด้วยกันทั้งนั้นนั่นแหละ มันก็ขึ้นอยู่ที่ว่าแต่ละคนจะจัดการปัญหาของตัวเองแบบไหน”
“บางทีก็ไม่จำเป็นต้องจัดการเองก็ได้ เปลืองแรงมือ คนอื่นตบแทนก็ได้เหมือนกัน” ใครไม่กล้าแต่ไอ้หลามกล้าเว้ย มากกว่านี้ก็กล้า
“งั้นก็ปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ก็แล้วกันนะ เวลาเท่านั้น เวลาอย่างเดียวเล
