(พวกมึง กูเหงาว่ะ~) เสียงงอแงดังจากปากของคนที่ใช้ปากคาบบุหรี่สลับกับการส่งเสียงมาตามสายเป็นระยะ
ตอนนี้หนุ่มๆ ทั้งห้าคน FaceTime กัน ตั้งแต่วันที่เรียนจบก็เริ่มเหงาแปลกๆ ปกติรวมตัวกันที่ห้องของไอ้หลาม ตอนนี้ทุกคนก็เริ่มเกรงใจเมียมัน ก็มันไม่ได้อยู่คนเดียวเหมือนเมื่อก่อนแล้วนี่หว่า ก็อย่างว่า มันก็ต้องการความเป็นส่วนตัว ก็เข้าใจมันนั่นแหละ
“เหงาเหี้ยไร เมื่อวานก็เพิ่งเจอกันไหม” ฉลามตอบกลับ ดวงตาคมกริบกวาดมองเพื่อนแต่ละคนผ่านหน้าจอ คนที่เพิ่งแต่งงานกันไปหมาดๆ ดูจากภาพก็น่าจะยังอยู่ในห้องนอน
ส่วนองศาได้ยินเสียงมันคุยกับเมียมันเป็นระยะ คนที่บ่นเหงาคือติณห์ ส่วนแพทย์สนามตัวดีมันกำลังนั่งขรี้ ไอ้เวร สภาพนี้ยังกล้ารับสาย สงสารลูกตากูฉิบหายเลย
(เหงาขนาดนั้นควรมีเป็นตัวเป็นตนนะ ดูไอ้หลามเป็นตัวอย่าง เดี๋ยวนี้เชื่องสุดๆ)
“มึงก็ไม่ต่างจากกูไหมครับ เอาดีๆ” ทีแบบนี้ล่ะโยนให้กู แต่ก็ไม่อะไร กูยอม
