แป้งหอมยืนมองบ้านไม้กลางเก่าตรงหน้า ผ่านม่านน้ำตาที่เอ่อคลออยู่รอบดวงตา บ้านที่เต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะ รอยยิ้มของคนในครอบครัว หลายเดือนที่เธอจากบ้านหลังนี้ไป หลายเดือนที่เธอไม่ได้กินกับข้าวฝีมือแม่ ไม่ได้เห็นหน้าคนในครอบครัว
“พี่แป้งหอม พี่แป้งหอมกลับมาแล้ว พ่อจ๋า แม่จ๋าพี่แป้งหอมมาจ้ะ” เสียงแหลมเล็กที่เต็มไปด้วยความดีใจดังขึ้น พร้อมกับร่างผอมบางของน้องสาว วิ่งออกมาจากใต้ถุนบ้านมาหาพี่สาวที่ยืนอยู่หน้าบ้าน
สองพี่น้องโผลเข้ากอดกันแน่นด้วยความคิดถึง โดยมีชัยและจำปายืนมองภาพของบุตรสาวสองคน กอดกันด้วยรอยยิ้มดีใจ พลันน้ำตาของนางจำปาก็รื้นขึ้นมา
“พี่คิดถึงเราที่สุดเลยรู้ไหม” แป้งหอมเอ่ยออกมา ในขณะที่ยังสวมกอดน้องสาวเอาไว้แน่น
“หนูก็คิดถึงพี่แป้งหอมเหมือนกัน” แป้งร่ำผละตัวเองออกมาจากอ้อมกอดพี่สาว เอ่ยบอกออกไปด้วยรอยยิ้ม หันกลับไปมองด้านหลัง ก็เห็นพ่อกับแม่ยืนอยู่ จึงหันกลับมาชวนพี่สา
