ตอนที่ 14 คู่แข่ง
559 คำ
#มหาลัย
เรียนเสร็จฉันกำลังเดินลงมาจากตึกคณะ เพื่อไปนั่งที่ม้าหินประจำ
ก็เจอกับพี่เดย์หนุ่มสุดฮอตประจำคณะ ตอนนี้เขากำลังจะเตะบอล ที่สนามเล็กๆ กับเพื่อนๆ พอฉันเดินลงมาจากตึกเรียน เขามองมา
ทางฉันตลอด ระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินไปนั่งที่ม้าหินอีกฝั่งของสนามบอล เข้าก็เดินเข้ามาหา ในมือถือขวดน้ำเปล่า เขายื่นมาให้ฉัน
“นี้ครับน้องอิง เรียนมาเหนื่อยๆ น้ำครับ” *-*
เพื่อนฉันทั้ง 3 คน ต่างอึ่งๆ ไปตามๆ กัน
ณ ตอนนี้คนที่อยู่รอบ ๆ ข้าง มองมาทางพี่เดย์ กันเป็นตาเดียว ไม่แปลกหรอกค่ะ ที่พวกเขาจะมอง เพราะ พี่เดย์วิ่งมา แถมยังถอดเสื้อ โชว์ ซิกแพคอีกด้วย ในตัวคือ มีกลางเกงยีนต์ตัวเดียว พอยื่นน้ำให้ฉันเสร็จ เข้าวิ่งกลับไปเตะบอลกับเพื่อนต่อ
ตอนนี้ดูเหมือนฉันจะเป็นเป้าสายตา เพราะ คนรอบๆ ต่างจะพูดถึงฉันกับพี่เดย์เข้าแล้ว
แพตตี้ : “หนุ่มสุดฮอตประจำคณะวิ่งมาหา อย่างนี้ก็ต้องโดนนินทาหน่อยละยัยอิง”
อิงดอย : “แต่ฉันยังไม่ได้ ทำไรเลยนะ”
แบม : ระวังเจ้าของรถสปอร์ต จะ เห็นเอา นะย่ะ
อิงดอย : ใครละ?
ริสา : แม้!!! ทำเป็นไม่รู้เรื่องนะยัยอิง คนที่มารับแกเมื่อวาน ตอนซ้อมละครเวทีอ่ะ พวกฉันเห็นนะ ไปถึงไหนกันแล้วยะ? และแฟนเก่าแกอีก ตอนนี้ก็ตามขอคืนดีแกอยู่หนิ
อิงดอย : พี่มังกร เขาเป็นเทรนเนอร์ฉัน คงเอ็นดูฉันเหมือนน้องสาวละมั้ง อิงดอยพูดปัดๆ ไป ส่วนพี่ม่อนฉันไม่คิดจะเอาเขาคืนมาแล้วล่ะ เข็ด แต่พี่เดย์ก็ไม่เลวเลยนะ หล่อจัด แต่ขี้เก๊กไปหน่อย 555
Talk กระทิง
ติ้ง! เสียงไลน์ผมดังขึ้น แพตตี้ สายของผม เธอไลน์มาบอกว่า ให้พี่ชายผมรีบทำคะแนนหน่อยนะ เพราะ ไอ้เดย์เริ่มเข้าหาอิงดอยอย่างจริงจังแล้ว เฮียของผมจะเอาไงต่อละสงสัยคงต้องกินแห้วแน่ๆ แพตตี้ทิ้งท้ายมาว่า ดูท่าทางเพื่อนเธอจะสนใจไอ้เดย์!!
“เหยื่อ จะโดน เสือคาบไปรับประทานแล้วนะครับ” ท่านประธาน
Talk มังกร
ตอนนี้ผมเข้ามาคุยธุรกิจกับไอ้เมฆ เปิดไปอ่านไลน์ของไอ้กระทิงผมก็หัวร้อนขึ้นมาทันที ใครว่ะ ที่เขามาเกาะเกะกับผู้หญิงของผม
“มันเป็นใคร” ผมไลน์ไปหาน้องชายผมทันที หนุ่มสุดฮอตประจำคณะเหรอว่ะ มันบอกมาว่าเธอมีท่าทีสนใจไอ้นั้นซะด้วย
“อิงดอย เธอจะเป็นของใครไม่ได้ นอกจากฉัน” ผมกัดฟันแน่ พยายามข่มสติอารมณ์ไว้ ทั้งที่ตอนนี้อยากขับรถไปฉุดเธอมาไว้ที่คอนโดผมเหลือเกิน
แปลกมากครับเรื่องผู้หญิงผมไม่เคยได้ใครยากขนาดนี้ แต่สำหรับอิงดอย นางในฝันของผม ผมอยากจะค่อยเข้าหาเธอถะนุถนอมเธอ ธรรมดาถ้าเป็นผู้หญิงทั่วไปแล้วไม่เกิน หนึ่งวันผมคงไปถึงไหนต่อไหน
“ไม่ได้แล้วผมคงต้องจัดการขั้นเด็ดขาด”
- ผู้เขียน
