ข้อแลกเปลี่ยน
1561 คำ
ตอนที่ 4
ข้อแลกเปลี่ยน
ใช้เวลาประมาณชั่วโมงครึ่ง ลลิน ก็พาราชรถนำพา คุณชายกล้ามโตผู้สูงศักดิ์ มาถึงบ้านสวนริมน้ำ บรรยากาศกลางคืนที่สายลมพัดผ่านแม่น้ำนั้นทำให้เธอรู้สึกสดชื่นจนต้องอมยิ้มออกมา เมื่อนึกถึงชีวิตวัยเด็กตอนอยู่ที่นี่ บ้านของเธอที่อยู่ติดกับรั้วของเรือนไทยธนกรกุลนั้น แม้หลังไม่ใหญ่เท่า ทว่าก็ร่มรื่นและน่าอยู่เสมอ นี่หากว่าไม่ติดว่าต้องใช้เวลาเดินทางไกลจากทาวน์โฮมออฟฟิศที่กรุงเทพ เธอเองก็อยากจะกลับมาที่นี่ทุกวัน
แม้จะมีข้อแลกเปลี่ยนบางอย่างที่ตกลงไว้
“คุณวิช”
“อื้อ”
ผู้ชายอะไรตัวโตขนาดนี้ ยังทำตัวเหมือนเด็ก ให้เธอขับรถให้มาจนถึงนี่ ตัวเองนอนหลับสบายใจเฉิบ
“ถึงแล้วค่ะ”
“หือ ถึงเร็วจัง หลินขับรถนิ่มมากเลย ขับดีมาก ดีกว่าคนขับรถของธนกรกุลอีก อยากให้มาขับรถให้พี่นั่งทุกวันจัง”
ร่างหนาบิดตัวไปมาอย่างเกียจคร้าน ขณะปรือตาขึ้นมองสอดส่ายไปรอบด้าน
“หลินไม่ใช่คนขับรถนะคะ และหลินเองก็มีงานของหลินอยู่แล้วด้วย”
ลลิน กระตุกเข็มขัดนิรภัยออก ก่อนจะเปิดประตูรถลงมา
“ก็ไม่ได้ว่าเป็นนิ”
“ลงมาได้แล้วค่ะ”
เธอเอ่ยเสียงสูง ด้วยรู้สึกล้าและง่วงนอนเต็มทน
“พี่เดินไม่ไหวครับ มาพยุงแขนพี่หน่อย”
“คุณวิช”
บ่นไปอย่างนั้นแหละ แต่สุดท้าย ลลิน ก็เดินอ้อมไปอีกฝั่ง เปิดประตูรถออก เพื่ออัญเชิญท่านชายยอดขมองอิ่มให้ลงจากรถ ร่างหนาขยับตัว และวางแขนพาดยังไหล่ลาดของเธอ มุมปากของเขายิ้มกรุ่มกริ่มอย่างมีเลศนัย
“ถ้าไอ้สิปไม่ให้ไอ้ปุณณ์โทรหา หลินก็ผิดสัญญาอีกแล้วซินะสัปดาห์นี้ ลืมไปแล้วหรือไงข้อตกลงของเรา”
ข้อตกลงที่เป็นข้อแลกเปลี่ยนของเธอ
หลังจากที่ คุณชายกล้ามโต ได้ไถ่ถอนบ้านหลังนี้ออกจากธนาคารแล้วโอนเป็นชื่อเธอ คือเธอจะต้องมาค้างบ้านหลังนี้ทุกวันหยุดสัปดาห์และวันหยุดนักขัตฤกษ์และพักอยู่กับเขา ส่วนบ้านหลังใหญ่ของธนกรกุลหลังข้างๆ อยู่ระหว่างการรีโนเวท ซึ่งไม่รู้ว่าจะเสร็จชาติไหน เพราะคุณหญิงผกามาศและตัวเขาเองค่อนข้างจะพิถีพิถันในทุกจุด
เห็นว่าเปลี่ยนผู้รับเหมาไปกว่าสิบรายแล้ว
สุดท้ายตอนนี้ น่าจะเป็นบริษัทรับเหมาในเครือของเพื่อนสนิทเขา คือคุณสิปปกร อัครเวทย์ มาช่วยดูแลให้
ทว่า งานตกแต่งและส่วนอื่นๆก็คงต้องใช้เวลาพอควร
ต่างจากบ้านหลังนี้ของเธอ แค่ปัดกวาดเช็ดถูก็นอนได้แล้ว
“หลินไม่ลืมหรอกค่ะ เพียงแต่สัปดาห์นี้หลินเองมีงานที่ต้องเคลียร์กับวีวินจนดึก และอีกอย่างนึกว่าคุณวิชจะกลับไปพักที่เคเอ็มแมริออท”
เธอกับเขา ทดลองมาค้างที่นี่ด้วยกันประมาณสามครั้งแล้ว
ในทุกวันหยุดที่ผ่านมา
และเธอก็เห็นว่า บ้านไม้สักหลังขนาดกลางนี้ไม่เหมาะสมกับเขาสักเท่าไหร่ แม้เธอจะยกห้องนอนใหญ่ให้เขา แต่คืนล่าสุดวันที่ฝนตกหนัก เขาก็หนีมานอนห้องเล็กของเธออยู่ดี
นึกถึงตรงนี้ สองแก้มของ ลลิน ก็ผ่าวร้อนขึ้นมาอีกรอบ
“พี่ขอดมตรงนี้ด้วย”
บ้าจริง!!!
ทำไมถึงคิดถึงแต่ตอนนั้นนะ ยัยหลิน!!
“ความจริงถ้าวันไหนหลินไม่ได้กลับมาค้างที่นี่ หรือถ้าหลินติดงานจริง อาจจะตามมาทีหลัง คุณวิชก็มาค้างเองได้นี่คะ ในเมื่อกุญแจหลินก็ปั๊มให้เรียบร้อยแล้ว”
เธอเอียงคอบอกเขา ขณะพยุงเขาเข้ามาในบ้านแล้วเปิดไฟทีละดวงให้บ้านสว่างขึ้น
ร่างหนานั่งลงยังเก้าอี้นวมตัวใหญ่ ส่ายหน้าไปมา
“ไม่เอาหรอก หลินไม่มาด้วยใครจะกล้ามาค้าง”
“หือ”
“บ้านเรือนไทยเก่าแก่แบบนี้ แถมอยู่ริมน้ำ วังเวงและน่ากลัวจะตาย ขืนให้พี่มาค้างนอนที่นี่คนเดียว มีผีมาหลอกแล้วพี่จนจับไข้หัวโกร๋นจะทำยังไง”
ไม่พูดเปล่า ทว่ามือหนากลับคว้าร่างบางของเธอมาใกล้ จนหญิงสาวถลานั่งลงตักของเขา แม้จะตระหนกเพียงใดกับการจู่โจมของสายฟ้าแลบของเขาอีกครั้ง ทว่า ลลิน ก็อดขำกับถ้อยคำของเขาไม่ได้
จะมีใครรู้ไหมน่า วิช ธนกรกุล หนุ่มหล่อกล้ามโต เจ้าของกรัมกรุ๊ป คุณชายผู้สูงศักดิ์ นอกจากจะแพ้กลิ่นผู้หญิงวัยเจริญพันธุ์ ยังแพ้อากาศ แพ้ขนแมว ขนหมา กลัวฟ้าร้อง และที่สำคัญกลัวผีมากด้วย
“ฮ่าๆ”
ว่าจะไม่ขำ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ
“จะหัวเราะอะไรขนาดนั้นครับ”
หน้าหล่อเข้มเหมือนจะอึมครึมขึ้น และเมื่อเห็นหน้าของคนตัวนุ่มนิ่มที่อยู่บนตักยังคงขำไม่หยุด มือหนาเลยกดบั้นท้ายงามงอนนั้นให้เบียดชิดกับตนมากกว่าเดิม ก่อนจะโน้มหน้าฝังจมูกโด่งลงดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากซอกคอระหงเข้าไปเต็มปอด
“คุณวิช!”
หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อสัมผัสได้ถึงความแข็งร้อนที่นาบกับกึ่งกลางกายของตน ถึง ปีศาจกล้ามโต จะมีจุดอ่อนในหลายเรื่องอย่างไร ทว่าภายใต้จุดต่างนั้นก็ซ่อนเขี้ยวเล็บอันน่ากลัวแฝงไว้ที่พร้อมจะขย้ำเธอได้อยู่ตลอดเวลา
เธอจะประมาทไม่ได้เด็ดขาด
“ครับ”
“เราตกลงกันแล้ว ว่าจะเป็นรูมเมทกันในบ้านหลังนี้ ช่วงวันหยุด โดยที่คุณวิชจะไม่ล่วงล้ำหลินมากกว่านั้น”
เป็นข้อตกลงที่เธอเสนอเขาในวันนั้น
“มากกว่าไหน?”
ทว่าเหมือน ปีศาจกล้ามโต จะแสร้งหลงลืมไป จนลลิน อยากจะยกมือข่วนหน้าหล่อๆของเขานัก แต่ดูแล้วน่าจะได้ไม่คุ้มเสียอย่างแน่นอน เธอเลยดันกายเขาห่างและลุกออกจากตักเขา
“หลินไม่ต่อปากคำด้วยแล้ว ง่วงมากขับรถมาตั้งไกล อยากนอนแล้วค่ะ ราตรีสวัสดิ์”
ในเมื่อส่ง ท่านชายผู้สูงศักดิ์ เข้าห้องบรรทมใหญ่แล้ว สาวรับใช้ผู้ต่ำต้อยอย่างเธอ ก็สมควรจะไปนอนยังห้องนอนเล็กของตัวเองได้แล้ว
ทว่าเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยินยอม
อุ้งมือใหญ่รั้งเธอมาแนบชิด จนร่างของเธอเซถลาไปปะทะกับร่างหนาของเขาอีกครั้ง ลลิน รู้สึกได้ว่าอกอวบของตัวเองเบียดชิดกับอกกำยำแน่นเครียด ลมหายใจของเขาป่าวรดยังสองแก้มเนียน สองแก้มเธอผ่าวร้อนจนแดงก่ำไปถึงใบหู
“จะปล่อยให้พี่นอนคนเดียวได้ไงครับ”
“ในข้อตกลง เราต้องแยกห้องนอนกันอยู่แล้วนี่คะ”
“แต่สุดท้ายพี่ก็ต้องตามหลินเข้าไปนอนห้องเล็กอยู่ดี เหมือนทุกครั้ง สู้นอนห้องใหญ่ด้วยกันเลยไม่ดีกว่าเหรอ เตียงก็ใหญ่กว้างกว่า นอนสองคนสบายไม่อึดอัด”
ฟูกนอนอันใหม่ คุณชายท่านสั่งมาเป็นพิเศษโดยเฉพาะ และเนรมิตห้องนอนใหญ่ให้หรูหราหมาเห่า แตกต่างจากเดิมลิบลับ นี้ถ้าไม่ติดว่าเรือนไทยหลังใหญ่ต้องรีโนเวทตามใจ คุณหญิงผกามาศ ก็คงจะเสร็จเรียบร้อยไปแล้ว
“แต่หลินอึดอัด หลินชอบนอนคนเดียว”
“พี่ไม่อยากนอนคนเดียวนี่นา”
“คุณวิช”
“นะครับ พี่รู้สึกไม่ดีเลยคือพี่ต้องการดื่มด่ำกับความรู้สึกที่ดีในบรรยากาศวัยเด็กที่มีหลินอยู่ด้วย ตอนที่เราสองคนเล่นพ่อแม่กัน มันดีมากเลยนะ”
เล่นพ่อแม่ ...ก็คือเล่นเป็นผัวเมียกันแน่แหละ
นั่นมันตอนเด็ก คิดแล้วสองแก้มเธอก็แดงก่ำขึ้นกว่าเดิม
“ไม่ หลินจะกลับไปนอนห้อง”
ลลิน สะบัดตัวออกจากเขาอย่างแรง เพื่อตัดไฟแต่ต้นลม ไม่ได้กลัวเขานะ เธอกลัวใจตัวเองมากกว่าที่เริ่มจะหวั่นไหวและควบคุมตัวเองไม่อยู่ จนอาจจะล่วงเกินคุณชายท่านได้
“หลินใจร้าย!”
เสียง ปีศาจกล้ามโต ตัดพ้อนิดๆ
ทว่าหญิงสาวไม่สนใจ เธอรีบจ้ำอ้าวออกมา ยังห้องนอนเล็กของตัวเองที่อยู่ติดกัน ก่อนจะปิดประตูลงกลอนทันที ด้วยไม่อยากจะเสวนากับเขาอีกต่อไป เพราะอยากจะล้มตัวลงนอนละ
“หลับฝันดีค่ะ มีอะไรก็เรียกหลินละกันนะคะ”
เธอตะโกนบอก
เหมือนข้างๆห้องจะเงียบไปเพียงครู่
ลลิน ถอนหายใจเล็กน้อย เดินไปเปิดประตูเสื้อผ้าเพื่อเปลี่ยนชุด ด้วยอาบน้ำมาจากที่คอนโดแล้วและตอนนี้ดึกมากแล้ว เธอคงไม่อาบอีก แค่เปลี่ยนชุดนอนก็น่าจะพอ
“กรี๊ดๆ หลินช่วยด้วย”
เสียงกรีดร้องของคุณชาย ทำให้ ลลิน ชะงัก และรีบวิ่งออกจากห้อง เปิดประตูยังห้องนอนใหญ่ทันที ร่างสูงใหญ่ขึ้นไปยืนตัวสั่นอยู่บนเตียงนอน และพอเห็นเธอวิ่งเข้าไป เขาก็กระโดดมาคว้าตัวเธอเข้าไปกอด
ก่อนจะชี้นิ้วไปข้างฝา และเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นระริก
“ตุ๊กแกๆตัวเบ่อเริ่มเลย! หลินเอาออกไปหน่อย”
***********
- ผู้เขียน
