วายุ....
ผมขับรถมาถึงที่วัดตามเวลาที่ลุงทนายบอก ก่อนที่จะมาผมถามโทรหลวงพ่อว่าที่ให้ผมมาหาเป็นเรื่องของนกยูงไหมถ้าไม่ใช่ผมก็จะไม่ไปแต่คำพูดที่ท่านบอกกับผมทำให้ผมมีความหวัง ท่านบอกกับผมว่าถ้าอยากรู้ก็ให้มาถ้าไม่มาผมจะเสียใจไปตลอดชีวิต เมื่อคืนผมนอนไม่หลับทั้งคืนมันตื่นเต้นมันเป็นอะไรที่บอกไม่ถูก ผมได้แต่หวังว่าผมจะเป็นข่าวของนกยูงหลวงพ่ออาจจะสงสารผมที่ผมตามหาเมียไม่เจอมาถึงสามปีเต็ม ผมลงจากรถพร้อมกับมองไปรอบๆบริเวณวัดแต่ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่าเหมือนมีใครกำลังมองผมอยู่แต่ผมก็ไม่เห็นใครนอกจากพระเณรที่กำลังทำวัดกันอยู่ ผมคงคิดมากไปเอง ผมขึ้นไปหาบนศาลาผมไม่เจอหลวงพ่อแต่เจอกับเด็กผู้หญิงวัยน่าจะเกินสามขวบกำลังนอนหลับอยู่บนฟูกที่นอนเล็กๆสีชมพูในมือของแกกอดตุ๊กตาเก่าๆตัวหนึ่งแน่น
"มาแล้วเหรอ"
"สวัสดีครับหลวงพ่อ" ผมกราบท่านแต่สายตายังไม่ละไปจากเด็กน้อยที่กำลังนอนหลับ
"สงสัยใช่ไหมว่าเด็กที
