วายุ....
ผมยืนมองดูนกยูงนั่งร้องไห้กอดรูปของลูกจากทางด้านหลังทั้งน้ำตา แค่เห็นเพียงข้างหลังผมก็จำได้ว่าเป็นเธอ แต่ทำไมเธอดูผอมลงไปมากมากจริงๆ อาจจะเป็นเพราะเธอป่วย
"แม่คิดถึงหนูเหลือเกินลูก ฮึก ฮึก ฮึก ฮือออ"
"พี่ก็คิดถึงนกยูงเหมือนกัน"
"พี่วายุ!!!" นกยูงหันมามอง พอเธอเก็นว่าเป็นผมเธอตกใจจนหน้าซีด มันทำให้ผมเห็นเธอได้อย่างชัดเจน แต่ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรออกไปอีกนกยูงก็วิ่งเข้าห้องแล้วปิดประตู ผมวิ่งไปทูบประตูเพื่อให้เธอเปิด
"นกยูงออกมาคุยกับพี่นกยูง"
"ไม่ค่ะ นกยูงขอให้พี่กลับไป นกยูงขอร้อง ฮืออ ฮืออออ"
"ไม่พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้น พี่ตามหายกยูงมาตลอดสามปีตอนนี้พี่เจอนกยูงแล้วพี่จะไม่ยอมให้นกยูงหนีพี่ไปไหนอีกแล้ว"
"พี่จะตามหานกยูงทำไม ฮึก ฮึก นกยูงเจ็บไม่พอใจไหมคะ ฮืออออ พี่จะใจร้ายกับนกยูงไปถึงเมื่อไหร่ ฮือออ"
"พี่ไม่ได้มาทำร้ายนกยูง พี่มาตามนกยูงให้กลับบ้านของเราครับ"
"บ้านของนกยูงอ
