Bad...8
1328 คำ
Bad...8
เพี๊ยะ! เสียงดังของฝ่ามือกระทบใบหน้าสวย ผิวขาวเริ่มแดงเป็นรอยนิ้วมือบนใบหน้าข้างซ้ายของหญิงสาว
"เป็นแค่เด็กเสิร์ฟอย่ามาอวดดีกับฉัน ไปเรียกผู้จัดการ้านมา" ริก้าตวาดใส่เธออีกครั้ง
แซมผู้จัดการร้านได้ยินเสียงเอะอะโวยก็รีบวิ่งเข้าที่เกิดเหตุทันที
"คุณผู้หญิงมีอะไรให้ผมรับใช้หรือเปล่าครับ"
"มีแน่นอน! ทางร้านอบรมสั่งสอนพนักยังไง วาจากร้าวร้าวบริการก็ห่วยแตก คุณดูชุดของฉันสิที่พนักงานของคุณจงใจทำไวน์หกใส่ มันเลอะเทอะขนาดไหนดูสิ!" ริก้าได้ทีก็ใส่สีตีไข่ไปด้วย
"ผมต้องขอโทษแทนน้องมันด้วยนะครับ ทางเราจะอบรมสั่งสอนพนักงานของเราให้ดีกว่านี้ครับ"
"ชุดของฉันราคาเป็นแสนแค่คำขอโทษไม่พอหรอกนะ และการอบรมสั่งสอนพนักงานมันก็เป็นหน้าที่ของทางร้านอยู่แล้ว ทางร้านต้องรับผิดชอบโดยการไล่พนักงานคนนี้ออกฉันจึงจะพอใจ"
เมื่อได้ยินเช่นนั้นกอบัวจึงบอกแซมไม่ต้องต่อความยาวสาวความยืดอีก
"ได้ค่ะ ฉันออกก็ได้ถ้ามันทำให้คุณพอใจ ขอบคุณพี่แซมที่ให้โอกาสบัวได้ทำงานนะคะ และถือโอกาสนี้ลาเลยละกันค่ะ" พูดจบเธอก็เดินออกไปจากตรงนั้น
หมับ! คิระเขาคว้าแขนของเธอไว้และออกแรงดึงเบาๆ แค่นั้นมันก็แรงพอที่จะทำให้เธอเสียหลักเซล้มมาซบที่อกเขา
"จะไปไหน ไหนๆก็จะออกแล้วก็มาทำหน้าที่ของเธอให้เสร็จก่อนสิ เดี๋ยวฉันจะให้ทิปเธออย่างงาม" เขากระซิบเบาๆข้างหูเธอจนทำให้ไรขนอ่อนลุกซู่ขึ้นมา เธอผละออกจากอกเขาและผลักสุดแรง
"คุณต้องการอะไรจากฉันอีก ทุกวันนี้ชีวิตฉันแย่ก็เพราะพวกคุณ" พูดจบเธอทั้งเดินทั้งวิ่งพยายามพาตัวเองออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด
ชายหนุ่มได้แต่ยืนกัดฟันกรอด ในชีวิตนี้ยังไม่เคยมีใครปฏิเสธเขาเลย เธอคือคนแรก เขาจะทำให้เธอจำเขาไปตลอดทั้งชีวิต
***********
มหาวิทยาลัย...
"เฮ้อ"
"แกเป็นอะไรของแกอ่ะกอบัว วันนี้แกนั่งถอนหายใจรอบที่ร้อยแล้วนะ" ขวัญข้าวอดที่จะถามไม่ได้ ตั้งแต่พักเที่ยงมาเธอก็เห็นเพื่อนสาวของเธอนั่งถอนหายใจและเขี่ยข้าวในจานโดยไม่มีทีท่าว่าจะตักกินสักที
"ฉันกำลังหางานพาร์ทไทม์ทำอยู่อ่ะแก"
"อ้าว! แล้วร้านอาหารอิตาเลี่ยนที่แกทำอยู่ล่ะ"
"ฉันออกแล้ว...เฮ้อ... เรื่องมันยาวอ่ะเดี๋ยวฉันเล่าให้แกฟังวันหลังละกัน"
"เอางั้นก็ได้ แต่แกต้องรีบกินข้าวนะกอบัวช่วงบ่ายนี้คณะอักษรศาสตร์เรามีสัมมนาวิชาการของนักศึกษาปี4 เห็นว่าผู้บรรยายคนนี้เป็นเจ้าของภาษาด้วยนะ"
"อืม...หรอ โอเคฉันอิ่มละ ไปกันเถอะ"
ณ ห้องสัมมนา
"เรานั่งแถวหน้าดีกว่าขวัญข้าว นั่งหลังทีไรแกชอบหลับทุกที ครั้งนี้แกจะได้ความรู้เต็มๆเลย โดยที่ไม่ต้องมารอเลคเชอร์จากฉันไง"
"ได้ๆ รอบนี้ฉันไม่หลับแน่นอน เพราะเค้าบอกว่าวิทยากรที่มาบรรยายวันนี้หล่อมาก เห็นว่าเป็นนักธุรกิจชื่อดังเลยแหละฉันจะตั้งหน้าตั้งตารอดูรอฟังเอาแบบไม่กระพริบตาเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ที่แท้แกก็บ้าผู้ชายนี่เอง ฉันนึกว่าแกจะตั้งใจเรียนเสียอีก"
กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด เป็นเสียงบรรดานักศึกษาสาวที่กรีดร้องออกมาให้กับผู้ที่เดินขึ้นมาบนเวที จนทำให้การสนทนาของกอบัวและขวัญข้าวเงียบลงและพากันหันไปมองตามเสียงทันที
"ว้าว! แก...หล่อมาก ยังกะนายแบบที่ออกจากนิตยสารแหน่ะ" ขวัญข้าวกล่าวออกมายังกับคนละเมอ ซึ่งต่างจากกอบัว เธอเจอเขาอีกแล้ว เขามาโผล่ที่นี่ได้อย่างไร สวรรค์ก็ช่างเล่นตลกกับเธอจังจะให้เขามาทำให้ใจของเธอเต้นแรงแบบนี้อีกทำไม
"สวัสดีครับนักศึกษาปี4 คณะอักษรศาสตร์ทุกคน วันนี้เราได้รับเกียรติจากนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงมาเป็นผู้บรรยายในวันนี้ ขอเสียงทุกคนปรบมือให้กับคุณ คิระ เรียว จาคอปแมคแคโร"
เสียงปรบมือดังสนั่นหวั่นไหว ผสานกับเสียงกรี๊ดจากนักศึกษาสาวจนทำให้ห้องสัมมนากึงก้องไปด้วยเสียงคนกรี๊ดและเสียงปรบมือ
เขามาบรรยายเกี่ยวกับความสำคัญ โอกาส และความสอดคล้องกันของภาษาและธุรกิจ ในการบรรยายนี้เขาจะพูดภาษาที่เกี่ยวข้องกับหัวข้อที่จะบรรยาย ไม่ว่าจะเป็นภาษาอังกฤษ ญี่ปุ่น จีน ฝรั่งเศส อิตาลี โปรตุเกส และสเปน หลังจบแต่ละหัวข้อเขาก็จะแปลเป็นไทยให้กับนักศึกษาเพื่อผู้ฟังจะได้เข้าใจและทำให้หัวข้อแต่ละหัวข้อไม่น่าเบื่อ การบรรยายจะเปิดโอกาสให้นักศึกษาร่วมเสวนา พูดคุยและสอบถามในหัวข้อที่สงสัย การบรรยายและเสวนาในวันนี้เป็นหัวข้อที่เธอฟังไม่รู้เรื่องเอาเสียเลย ทั้งที่เป็นวิชาหลักที่เธอจะต้องทำเกรดออกมาให้ดี สงสัยจะเป็นเธอเองที่ต้องได้ขอเลคเชอร์จากขวัญข้าว
เวลาล่วงเลยมาจนมืดค่ำการเสวนาจึงจบลง นักศึกษาหญิงส่วนใหญ่จะไปขอถ่ายรูปกับเขา กอบัวรีบจูงมือขวัญข้าวออกจากห้องทีนที
"แกจะรีบอะไรของแกนักหนายัยกอบัว ฉันยังไม่ได้ถ่ายรูปกับคุณคิระเลย"
"ฉัน เอ่อ ฉัน หิวข้าวอ่ะ"
"หิวข้าวอะไรของแก ปกติแกไม่กินตอนค่ำไม่ใช่เหรอ"
"แต่วันนี้ฉันหิวไง ไปๆรีบไปเถอะ"
สองสาวรีบเดินออกจากห้องสัมมนาจนมาถึงร้านสะดวกซื้อ
"เราหาอะไรง่ายๆกินรองท้องกันก่อนนะ แล้วค่อยสั่งแกร็บกัน" ขวัญข้าวบอกเพื่อน
"ฉันไม่หิวแล้วอ่ะแก ว่าจะกลับหอเลย แกก็กลับดีๆนะ วันนี้จะกลับบ้านหรือคอนโดล่ะ เดี๋ยวฉันไปส่งแกที่รถนะ"
"ว้อท? อะไรของแกเนี่ยยัยกอบัว เดี๋ยวหิวเดี๋ยวไม่หิว แปลกๆนะแก สรุปเอาไงกันแน่"
"แหะๆ คือไม่หิวแล้วอ่ะ กลับเลยดีกว่า ม่ะเดี๋ยวฉันไปสางแกที่รถ"
"ไม่ต้องๆ วันนี้ฉันกลับบ้านป๊าให้คนขับรถออกมารับแล้ว ส่วนรถฉันก็จอดไว้ที่มอนี่แหละ"
"โอเค งั้นฉันไปแล้วเจอกันวันจันทร์นะขวัญข้าว บาย.."
"บาย..แล้วเจอกัน"
หลังจากแยกทางกับขวัญข้าวเธอก็รีบเดินกลับหอซึ่งอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยประมาณเกือบสองกิโลเมตร
แกร็ก...แกร็ก
เธอเปิดประตูเข้าไปในห้อง จัดการล็อคลงกลอนเสร็จสับแล้วค่อยเดินไปเปิดไฟ.....แป๊ก
"ไฮ..."
เธอสะดุ้งโหยง ถอยหลังอย่างรวดเร็ว
"นี่คุณ! คุณเข้ามาในห้องของฉันได้ยังไง ออกไปเดี๋ยวนี้นะ"
"จุ๊ๆ จำผัวตัวเองไม่ได้เหรอ?"
"ฉันไม่มีผัว อย่ามาพูดพล่อยๆแถวนี้นะ ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้ไม่อย่างนั้นฉันจะโทรแจ้งตำรวจ"
"สงสัยฉันต้องรื้อฟื้นความจำกับเธอก่อนนะว่าวันนั้นเราทำอะไรกันบ้าง"
ชายหนุ่มล้วงกระเป๋าเอาโทรศัพท์เครื่องหรูออกมา จากนั้นก็กดเปิดคลิปวีดีโอ มันเป็นคลิปของเธอกับเขาทีกำลังมีอะไรกัน
เธอขาสั่น ตัวสั่น น้ำตาไหลออกมา
"หยุด! ปิดเดี๋ยวนี้ ฉันบอกให้ปิด ไอ้คนชั่วไอ้คนเลว แกต้องการอะไร ทำไมแกถึงทำแบบนี้ ฉันไปทำอะไรให้แกทำไมต้องตามจองล้างจองผลาญฉันนักหนา ฮือๆ ฮือๆ"
"ความต้องการของฉันนั่นก็คือ...ตัวเธอ"
- ผู้เขียน
