พอกลับมาถึงบ้านชะเอมก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง ขดตัวร้องไห้อยู่ตรงมุมตรงข้างเตียง แม่มาเคาะประตูก็ไม่ยอมเปิดให้ เธออยู่อย่างนั้นจนกระทั่งดึก ไฟในห้องนอนของเธอไม่ได้เปิด มีเพียงแสงจากพระจันทร์รำไรจากด้านนอกที่ลอดผ้าม่านเข้ามาพอให้เห็นว่ามีแสง
ครืด ครืด ครืด
จู่ๆ โทรศัพท์ที่วางนิ่งอยู่บนเตียงก็สว่างวาบขึ้นมา เพราะมีสายเรียกเข้า ดึกป่านนี้แล้วจะมีใครโทรหาเธอได้นอกจากเขาคนนั้น ไทเธย์
เขาโทรมาอยู่หลายสายจนชะเอมไม่อยากจะฟังเสียงสั่นของโทรศัพท์ เธอจึงหยิบมาแล้วกดรับสายอยู่เงียบๆ
"ฮัลโหล.."
( เอม..ทำไมเพิ่งรับสาย ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม )
"พี่คิดว่าเอมจะทำอะไรล่ะ"
( ฮู่ว พี่โล่งอก )
"พี่ไท.."
( ว่าไง )
"พี่รู้เรื่องนั้นแล้วใช่ไหม"
( อืม... ) เสียงปลายสายตอบกลับมาแผ่วเบา
"พี่จะเอายังไงต่อ จะรับผิดชอบกับการกระทำของตัวเองหรือเปล่า"
( หมายความว่ายังไง )
"พี่เมษาบอกว่า ถ้าพี่ไม่รับผิ
