แสงแดดยามบ่ายเริ่มอ่อนลงเรื่อยๆ เมื่อเวลาค่อยๆ ขยับเข้าสู่ช่วงเย็น แสงตะวันค่อยๆ ลับขอบฟ้า ในป่าแบบนี้แสงอาทิตย์จะหมดลงเร็วมาก และก็นำพาให้บรรยากาศเริ่มวังเวงมากขึ้นด้วยเช่นกัน ไทเธย์เดินวนดูเส้นทางรอบๆ อีกครั้ง พร้อมกับทำรอยตำแหน่งเอาไว้ด้วยเพื่อไม่ให้หลงไปมากกว่านี้ แต่จนป่านนี้แล้วก็ยังไม่พบร่องรอยของทางเดิมหรือเสียงใครเลย
ชะเอมนั่งกอดเข่าที่โคนต้นไม้ใหญ่ เหงื่อซึมตามขมับบ่งบอกว่าเธอกำลังเครียดและกลัวมาก แต่ใบหน้าก็ยังพยายามฝืนยิ้มเหมือนเดิม เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอกำลังกลัว
"รุ่นพี่ไทเราจะเอายังไงดีอะ เดินกลับมั้ย?" เธอถามเสียงเบา
"ไม่" ไทเธย์ตอบทันที ก่อนจะโยนกิ่งไม้ลงพื้นแล้วหันมานั่งข้างๆ "ทางมันมีแยกเยอะเกิน เดินไปมากกว่านี้ก็มีแต่จะหลงลึกขึ้นไปอีก"
"อ้าว แล้วถ้าไม่มีใครมาหาอะ?"
"พวกเขาต้องรู้ว่ามีคนหลง" ไทเธย์พูดนิ่งๆ น้ำเสียงมั่นคง "ถ้าเรายังอยู่ใกล้ๆ จุดที่หลุดออก
