โต้มมมม!
เสียงกระแทกประตูดังสนั่น เมื่อแม่รีบถีบเข้ามาอย่างร้อนใจ หยิบพระขึ้นมาคล้องคอลูกสาวไว้จนร่างทรุดลงสลบเหมือดในอ้อมกอด
"อะ โอ๊ยยย" ไม่กี่นาทีโมรีก็ฟื้นตื่น "มะ แม่"
"รู้ตัวไหมว่าทำอะไรอยู่"
"ไม่รู้เลยจ้ะแม่ รู้แค่ว่านั่งหน้ากระจกแล้วก็.."
"แม่โผกอดแล้วพูดเสียงสั่น "อย่าถอดสร้อยพระออก ถ้าไม่จำเป็น ทำไมไม่เชื่อฟังกันบ้าง!"
"หนูเหนื่อย หนูไม่อยากอยู่บนโลกบนในนี้แล้ว"
"อ..อะไรนะ"
"หนูเจ็บตรงนี้แม่..มันเหมือนถูกมีดกรีดเข้าไปทีละนิด มันค่อยๆ เจ็บปวดแล้วก็ทรมาน"
น้ำตาไหลหยดย้อยลงพวงแก้มใส เสียงแผ่วเบาพูดสะอึกสะอื้น ทำให้ผู้เป็นแม่แทบจะขาดใจ รีบกอดลูกสาวไว้แน่นพร้อมกับบอกว่าไม่เป็นไร
ไม่กี่วันต่อมา คอสกับลิตาก็มาแจ้งย้ายออกจากหอพัก อย่างน้อยแม่ของโมรีก็เป็นคนใจกว้างเขาจึงมาร่ำลา
โมรีได้แต่คลุกตัวอยู่ในห้อง นั่งข้างเตียงคุกเข่าก้มหน้าร้องไห้ ไม่สามารถรับมือกับความเสียใจ ที่เกิดขึ้
