พ่อเลี้ยงสมชายพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนที่ทั้งสองคนจะออกไปจากบ้านของสองแม่ลูก ทันทีที่พ่อเลี้ยงสมชายและแม่เลี้ยงบัวตองออกไปจากที่บ้าน นางคำวงก็หันหน้ามาหาบุตรสาวด้วยความเป็นกังวล
"หนูแน่ใจเหรอลูกที่หนูตัดสินใจแบบนั้น" นางคำวงถามบุตรสาวทันที นั่นเพราะว่านางสงสารลูกสาวเหลือเกิน ที่อายุแค่นี้เองจะต้องมาแบกรับหนี้สินที่นางเป็นคนไปหยิบยืมมา ถึงจะเป็นหยิบยืมมาเพื่อให้บุตรสาวเรียนก็เถอะ แต่มันส่อถึงความล้มเหลวของผู้เป็นมารดาอย่างนาง ที่มิอาจ หาเงินมาส่งเสียบุตรสาวได้อย่างที่ควรจะเป็น
"แน่ใจค่ะแม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ยังไงแพรก็ไม่เป็นอะไรค่ะ แพรตัวรอดได้ พ่อเลี้ยงนักรบก็ไม่ได้มีเรื่องเลวร้ายอะไร เขาอาจจะฉุนเฉียวเพราะตัวเองตาบอด แค่นั้นลูกสาวแม่สามารถรับมือได้ชิวๆ เลยค่ะ" แพรวาเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม ด้วยเพราะต้องการให้มารดาไม่ต้องเครียดกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอยินดีทำทุกอย่างเพื่อให้มารดามีความสุข
"แต่แพร
