ลังเลอยู่หลายวัน สุดท้ายก็เเพ้ให้รอยยิ้มเจ้าของร้านอยู่ดี..
แม้ว่าจะกลัวการถูกทรยศมากเเค่ไหน เเต่ทำไมเขาจะต้องปล่อยชีวิตให้จมปลักกับคนเพียงคนเดียว เพราะที่ผ่านมาเขาก็ปล่อยให้เวลามันชะล้างความผิดหวังมามากพอแล้ว
เบอร์ของเขาที่ถูกสอดเก็บไว้ในหน้าหนังสือ ถูกเปิดออกโดยจูเนียร์อีกครั้ง
ก็เขาให้เบอร์ตัวเองมา แต่ไม่ได้ขอเบอร์ของเขาไป ป่านนี้เจ้าของเบอร์คงไม่รอเก้อแล้วเหรอ
เเต่การโทรกลับไป นั่นก็หมายความว่าคนที่ได้ไปก็สนใจเขาอยู่เหมือนกันไง โฮมถึงได้ให้เบอร์เขามา
( สวัสดีครับ ใครพูดสายครับเนี่ย )
จูเนียร์ยกยิ้มเล็กๆ "นี่ใช่เบอร์คุณเรนหรือเปล่าครับ"
( อ่า ไม่ใช่นะครับ )
"เเล้วนี่ใครเหรอครับ"
( ผมโฮมครับ )
"ผมก็นึกว่าเบอร์เรนซะอีก"
เรนไหนไม่มีใครรู้จัก..
มันก็แค่ชื่อสมมติที่เขาเอาไว้ต่อบทสนทนากับอีกฝ่ายเท่านั้นเอง
( เดี๋ยวนะ.. )
( เดี๋ยวนะครับ )
"ครับ"
( นี่ใช่จูเนียร์ปะครับ )
"นี่ผม
