“ฉันไปธุระมาค่ะ ความจริงแล้วคุณไม่น่าจะหยุมหยิมแบบนี้นะคะ” ธัญสิตาสวนกลับชายหนุ่มด้วยอาการไม่พอใจเช่นกัน เธอรีบมาหาเขาเหนื่อยแสนเหนื่อย แต่เขากลับบ่นเธอทันทีที่มาถึงมันใช้ได้ที่ไหน
“ฉันรอกินข้าวพร้อมเธออยู่ แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ฉันโมโหหิวได้ยังไง” ภาวิตกล่าวอย่างอารมณ์เสียเช่นกัน
“แล้วใครใช้ให้คุณมารอล่ะคะ” ธัญสิตาอดที่จะแขวะชายหนุ่มกลับไม่ได้
“บางทีฉันก็ไม่อยากถูกกล่าวหาว่าเป็นคนใจไม้ไส้ระกำหรอกนะ” ภาวิตกล่าวพร้อมกับเดินนำหน้าหญิงสาวไปที่โต๊ะอาหาร ในขณะที่ธัญสิตาได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มกล่าวเธอก็แอบยิ้มเล็กน้อย ในที่สุดเขาก็ยังมีความเป็นพี่ว่านของเธออยู่ คนที่คอยใส่ใจตลอดเวลาเรื่องการรับประทานอาหารของเธอ
เวลาบนโต๊ะอาหารผ่านไปด้วยความเงียบ เพราะหญิงสาวไม่อยากไปก่อหวอดเพื่อกวนใจเขาอีก ในขณะที่ชายหนุ่มก็เอาแต่จ้องมองที่ใบหน้าของหญิงสาว ธัญสิตารู้แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่รู้ เธอกลัวเหลือเกินว่าวันห
