“คุณเมษฐ์ใจเย็นก่อนนะคะ ใจเย็นก่อนนะ”
แสนหวานยันอกของบารเมษฐ์เอาไว้ ตอนนี้ร่างเล็กตกอยู่ใต้อาณัติของเขาอย่างสมบูรณ์ ประกายตาร้อนแรงที่บารเมษฐ์มองมาทำเอาแสนหวานหายใจไม่ทั่วท้อง
“คุณเมษฐ์ คุณเมษฐ์ไม่อยากบังคับหวานหรอกใช่ไหมคะ”
แสนหวานพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ดวงตาคู่สวยไหวระริกตอนที่ช้อนสายตาขึ้นมองบารเมษฐ์ คำเว้าวอนของเธอทำให้เขาต้องต่อสู้กับความปรารถนาร้อนแรงที่กำลังอัดแน่น กรามแกร่งบดเข้าหากันจนขึ้นสันนูน
“รีบออกไปแสนหวาน เดี๋ยวนี้”
บารเมษฐ์เค้นเสียงรอดไรฟันอย่างยากลำบาก ความร้อนผ่าวที่อัดแน่นจวนเจียนจะระเบิดเต็มทน ได้ยินแบบนั้นแสนหวานก็รีบปีนลงเตียง
“หวาน หวานเห็นใจคุณเมษฐ์อยู่เหมือนกันนะคะ แต่หวานเห็นใจตัวเองมากกว่า”
บอกแล้วก็รีบวิ่งออกไปจากห้อง ทิ้งบารเมษฐ์ให้อยู่กับอารมณ์ที่หลากหลาย ทั้งความต้องการที่พุ่งพล่านที่จวนเจียนจะระเบิดผสมปนเปกับความขบขันกับท่าทางราวกับกระต่ายตื่นตูมขอ
