4.2
1412 คำ
หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าบารเมษฐ์ที่เปลือยท่อนบนกับกางเกงนอนผ้านุ่มขายาวเดินมานั่งที่โซฟาปลายเตียงนอน ใบหน้าครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้า ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดเพราะไม่ว่าเขาจะใช้ความคิดเท่าไรก็นึกไม่ออกว่าไอ้คนที่ตามเขามามีจุดประสงค์อะไรกันแน่ แต่อย่างน้อยๆ เขาก็ต้องขอบคุณระบบรักษาความปลอดภัยของคอนโดฯ หรูราคาเกินเจ็ดหลัก เพราะคนที่ไม่มีคีย์การ์ดจะไม่สามารถเข้ามาด้านในได้เลย หรือหากจะเข้ามาติดต่อจริงๆ ก็ต้องมีการแลกบัตรประชาชน นั่นทำให้เขาสบายใจในเรื่องความปลอดภัยได้เปลาะหนึ่ง และทันทีที่เขาเลี้ยวเข้ามาในคอนโดฯ รถคันที่ขับตามมาก็ขับหายไปในทันที
และเขาจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไม่ได้
บารเมษฐ์มีสีหน้าเคร่งเครียดตอนที่หยิบมือถือขึ้นมา แม้ว่าในตอนนี้จะเป็นในยามวิกาลทว่าเขาก็ไม่ลังเลเลยสักนิดตอนที่ต่อสายหาวรุฬ
“ครับคุณเมษฐ์”
“คุณวรุฬช่วยเช็คให้ผมหน่อย วันนี้ตอนที่ผมกลับจากคฤหาสน์คุณสิรดามีรถกระบะสีดำขับตามผมมา ช่วงเวลาราวๆ ห้าทุ่มกว่า”
“คุณเมษฐ์ปลอดภัยดีใช่ไหมครับ” วรุฬถามเสียงกังวล
“ผมไม่เป็นไร” บารเมษฐ์เอ่ยเสียงเครียด “ผมไม่แน่ใจว่าพวกมันมากันกี่คน และไม่รู้จุดประสงค์ด้วย เพราะตอนที่ผมลองชะลอความเร็วรถมันก็ไม่ได้ขับแซงหรือไล่บี้ เหมือนแค่ขับตามเพราะพอผมลดความเร็ว ไอ้คนที่ตามมันก็ลดความเร็วลงด้วย ผมคิดว่าถ้ามันอยากจะทำร้ายผมจริงๆ ก็น่าจะขับตีแซงขึ้นมาแล้วลงมือ หรือไม่ก็อาจจะมาดูลาดเลาก่อน”
“บ้านคุณสิรดาอยู่แถวรามอินทราใช่ไหมครับ”
“ใช่ ตั้งแต่ผมเลี้ยวออกมาจากบ้านคุณสิรดาออกมาได้ราวๆ สิบนาทีก็เห็นว่ามีกระบะสีดำขับตามมา ตามมาตลอด ผมเลยต้องแวะคอนโดฯ ของผมก่อน ไม่ทันได้ไปส่งแสนหวาน”
“ตอนนี้คุณหวานอยู่คอนโดฯ คุณเมษฐ์หรือครับ”
“ใช่ คุณวรุฬมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
วรุฬได้แต่อมยิ้มซึ่งแน่นอนว่าบารเมษฐ์ไม่มีทางเห็น และเสียงที่แข็งขึ้นมาอย่างฉับพลันของเจ้านายหนุ่มก็ทำให้วรุฬไม่คิดจะหุบยิ้มแม้บทสนทนาก่อนหน้าจะเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดก็ตามที
“ผมจะไปมีปัญหาอะไรได้ล่ะครับ” วรุฬรับคำเสียงสุภาพ
“งั้นผมก็ฝากตามเรื่องที่ผมบอกไปด้วย ที่สำคัญอย่าเพิ่งบอกคุณพ่อ ผมไม่อยากให้ท่านต้องกังวล”
“ได้ครับ เดี๋ยวผมจะจัดการให้ ได้เรื่องแล้วผมจะรีบรายงานให้คุณเมษฐ์ทราบนะครับ”
“ขอบคุณมาก และขอโทษด้วยที่ผมต้องรบกวนคุณดึกๆ ดื่นๆ”
“ไม่เป็นไรครับคุณเมษฐ์ผมยินดี”
วรุฬวางสายไปแล้วทว่าสีหน้าของบารเมษฐ์ก็ยังคงเต็มไปด้วยความกังวลใจ ใครกันที่จะคิดไม่ดีกับเขาได้ เขาไม่อยากใส่ร้ายใครโดยไม่มีหลักฐาน แต่คนที่เขาขัดแข้งขัดขามากที่สุดในตอนนี้ก็น่าจะมีแค่สองคน หนึ่งคืออาภีระและสองก็คือเสี่ยชัชที่ไม่ได้ถือกรรมสิทธิ์เช่าพื้นที่ในห้างของเขาเพื่อเปิดร้านหม้อไฟ ในตอนนี้เขานึกออกเพียงแค่สองคนนั้นจริงๆ
แสนหวานในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาด บนศีรษะโพกผ้าขนหนูไว้เพราะเพิ่งผ่านการสระผมมาหมาดๆ คิ้วได้รูปที่พาดเหนือดวงตากลมโตขมวดมุ่นยามทอดสายตามองเสื้อผ้าในตู้ของบารเมษฐ์ที่เขาบอกว่าเธอน่าจะใส่นอนได้
“กางเกงขายาวก็คือแบบ…ยาวมาก เสื้อยืดก็ตัวใหญ่มาก เราจะใส่ไปได้ยังไง”
แสนหวานย่นจมูก เสื้อผ้าของบารเมษฐ์ไม่มีสักชิ้นที่เธอพอจะใส่ได้อย่างที่เขาว่า หากใส่กางเกงของเขาเธอคงต้องหายางมารัดขอบกางเกงเพื่อไม่ให้กางเกงไปกองอยู่ที่เท้ายามที่เธอสวมใส่ ส่วนเสื้อนั้นหากเธอใส่แล้วแขนเสื้อคงกินมือเธออย่างไม่ต้องสงสัย
แต่ตอนนี้แสนหวานไร้ทางเลือก
ร่างบางถอนหายใจ สุดท้ายก็หลับหูหลับตาหยิบกางเกงนอนขายาวสีเทากับเสื้อเชิ้ตสีกรมท่า ดีที่การสวมชุดราตรีก่อนหน้าทำให้แสนหวานได้ใช้บราซิลิโคน และมันก็ยังสามารถใช้ต่อได้หลังจากที่ทำความสะอาดแล้ว ปัญหาอยู่ก็ตรงที่เธอไม่มีชั้นในให้เปลี่ยนนี่แหละ แม้จะรู้สึกแปลกๆ อยู่บ้าง แต่แสนหวานก็สวมเสื้อผ้าของบารเมษฐ์ที่เธอเลือกมาลงบนร่างกาย โยนชุดคลุมอาบน้ำใส่ตะกร้าผ้าตรงมุมห้อง มือข้างหนึ่งยึดขอบกางเกงที่ใหญ่เกินตัวเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็กำลังควานหายางวงหรือยางรัดผมสักเส้นเพื่อใช้มัดขอบกางเกงจากโต๊ะเครื่องแป้ง
“ไม่มี”
แสนหวานถอนหายใจและไม่แปลกใจเลยสักนิดที่ไม่เจอยางรัดผมหรือยางวงแม้แต่เส้นเดียว หันซ้ายหันขวาอย่างช่างใจ สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินออกไปนอกห้องนอนเพื่อจะไปหายางวงสักเส้นในห้องครัว
“ดึกขนาดนี้คุณเมษฐ์น่าจะนอนแล้วละมั้ง”
แสนหวานบ่นพึมพำตอนขยับเท้าตรงดิ่งไปที่ห้องครัว ถือวิสาสะเปิดลิ้นชักตรงนั้นตรงนี้เพื่อหายางวงสักเส้น แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เจออย่างที่ใจต้องการ ร่างบางถอนหายใจตอนที่หมุนตัวกลับมา แต่ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อหันมาเจอบารเมษฐ์ยืนกอดอกมองอยู่ ซึ่งแสนหวานไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายโผล่มาตั้งแต่เมื่อไร มือเล็กรีบตะปบขอบกางเกงเอาไว้แน่นจากเดิมที่ใช้มือข้างเดียวยึดขอบกางเกงเอาไว้ ก็กลายเป็นใช้มือทั้งสองข้างเพื่อให้แน่ใจว่ากางเกงจะไม่หลุดลงไปกองอยู่แทบเท้าให้เธอต้องอับอาย
“คุณเมษฐ์ หวานตกใจหมดเลยค่ะ”
บารเมษฐ์ไม่ได้พูดอะไรออกไปในทันที ตาคมกวาดสายตามองคุณเลขาฯ ที่ใช้สองมือยึดขอบกางเกงเอาไว้ ช่างเป็นภาพที่ดูตลกขบขันในสายตาของเขาเสียจริง แต่เขาก็ไม่ได้เสียมารยาทหัวเราะออกไปให้อีกฝ่ายต้องอับอาย ยังคงรักษาสีหน้าให้เรียบนิ่งตอนที่เอ่ยออกไป
“คุณหาอะไร”
“หวานอยากได้ยางวงสักเส้นค่ะ คุณเมษฐ์พอจะมีไหมคะ”
“เอาไปทำอะไร”
บารเมษฐ์แกล้งถามทั้งที่รู้แก่ใจดีอยู่แล้วว่าแสนหวานต้องการหายางวงไปทำไม แต่เขาอยากรู้ว่าคุณเลขาฯ จะตอบว่าอย่างไร
“ก็กางเกงคุณเมษฐ์ตัวใหญ่ หวานได้ยางมารัดขอบกางเกง”
“งั้นรอแป๊บนึง”
แสนหวานยืนมองบารเมษฐ์ที่เดินหายเข้าไปในห้องนอน ก่อนที่เขาจะกลับออกมาพร้อมกับยางรัดผมสีดำเป็นยางรัดผมของผู้หญิงที่ไม่ใช่ยางรัดแกงที่แสนหวานคิดว่าน่าจะหาได้จากในห้องครัว
‘มียางรัดผมของผู้หญิงในห้องคุณเมษฐ์ด้วย งั้นก็แสดงว่า…’
“รับไปสิ ยืนหน้าเหวอทำไม หรือต้องให้ผมช่วยมัดให้”
“มะไม่ต้องค่ะ” แสนหวานรีบคว้ายางรัดผมมาจากมือของบารเมษฐ์ “ขอบคุณมากค่ะ หวานขอตัวก่อนนะคะ”
ได้ยางรัดผมมาจากมือบารเมษฐ์แล้วแสนหวานก็สาวเท้าฉับๆ หากไม่ติดว่ากางเกงอาจจะหลุดออกจากเอวเธอคงวิ่งไปแล้ว บารเมษฐ์ได้แต่มองตามอีกฝ่ายไปอย่างงุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณเลขาฯ ถึงได้ดูเร่งรีบขนาดนั้น แต่พอเห็นว่าตอนนี้ก็ดึกมากแล้วเขาจึงไม่ได้ติดใจอะไร ก่อนที่ร่างสูงจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอนตัวเอง
- ผู้เขียน
