เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลยครับ ขนาดได้กลับมานอนเตียงนุ่ม ๆ ที่คุ้นเคย ผมเอาแต่คิดเรื่องเซียงทั้งคืน ผมไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากอะไรก่อนดี ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความสัมพันธ์ของผมกับเขามันไปถึงระดับไหน แต่ที่แน่ ๆ เราสนิทกันเกินมากกว่าเพื่อนทั่วไปแน่นอน ผมสัมผัสได้จากการกระทำหลาย ๆ อย่างของเขา ที่ผมบอกว่าผมพิเศษกว่าเพื่อนคนอื่น ๆ
ครืดดด!!
“แม่มึงเอ๊ย เมื่อยบักคัก” (แม่งเอ้ย โคตรเหนื่อย)
เสียงบ่นมาก่อนตัวคงเป็นใครไปไม่ได้
เซียงเดินถือกระเป๋าเข้ามาในห้องด้วยท่าทางเหนื่อยล้า ได้ยินเขาบอกว่าอาจารย์พาไปบุกน้ำลุยไฟสารพัด กว่าจะกลับมาถึงห้องก็ปาไปเกือบสี่ทุ่มแล้ว
“มึงกินอะไรมายัง”
ผมเอ่ยถามอย่างประหม่า รู้สึกเกร็ง ๆ ยังไงก็ไม่รู้ที่ต้องบอกความในใจให้เขารู้ในวันนี้
“กินมาแล้วตอนอยู่เทิงรถ บักห่าแคนมันไปหาซื้อส้มหมูมาสู่กิน จักแม่ค้าเลาสูนอีหยังให้มันบ่บุ๊หนิ เค้มมมมเค็ม!! กูว่าแมนสิสังหารกูด้วยโรคไต”
