หลายวันหลังเหตุการณ์ที่คุณน้าของนลินถูกลอบทำร้าย บ้านของลีอองยังเงียบสงบ…แต่ภายใต้ความเงียบงันนั้น กลับมีบางสิ่งคล้ายลมหายใจของอสูรค่อย ๆ คลืบคลานเข้ามาใกล้
เสียงนกร้องเบา ๆ ปลุกปรีย์ให้ลืมตาตื่นขึ้น ก่อนเขาจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นแม่ยังนอนหลับอยู่ข้าง ๆ เด็กชายค่อย ๆ ลุกขึ้น เดินไปเปิดผ้าม่าน แล้วร้องออกมาเสียงใส
“แม่! มีดอกไม้มาเต็มหน้าบ้านเลยครับ!”
นลินงัวเงียลุกขึ้น ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อมองออกไปนอกรั้วบ้าน
กล่องไม้โอ๊คหรูหราหลายกล่อง วางเรียงรายหน้าบ้าน พร้อมการ์ดสีดำผูกด้วยโบแดงสวยงาม ไม่มีชื่อผู้ส่ง
ลีอองที่กำลังประชุมอยู่ ได้รับแจ้งจากบอดี้การ์ด ก็มาถึงทันที
เขาเปิดกล่องแรก…ในนั้นคือกลีบดอกบัวดำแห้งโรย พร้อมรูปถ่ายนลินและปรีย์ในวันที่ไปเดินเล่นด้วยกัน กล่องถัดมา มีดอกไม้เหมือนกัน แต่แนบด้วยกระดาษแผ่นเล็กเขียนว่า:
“แม้แต่ดอกไม้…ยังรู้ว่าใครจะเหี่ยวเฉาก่อน”
สีหน้าลีอองเย็นชาลงทันที
