หลังอาหารเย็นในคืนนั้น พวกเขาสามคนนั่งล้อมวงกันอยู่บนพื้นพรม
ปรีย์หยิบบล็อกไม้ขึ้นมาต่อเป็นรูปบ้าน ในขณะที่ลีอองนั่งดูอยู่ข้าง ๆ โดยที่เด็กน้อยนั่งพิงเขาอย่างเป็นธรรมชาติ
“มันจะมีหลังคาด้วยไหมครับ?” ปรีย์ถามพลางหันไปหาลีออง
“แน่นอน” เขาพูด “บ้านที่อบอุ่นต้องมีหลังคา และมีคนที่รักกันอยู่ข้างในด้วย”
นลินที่นั่งห่างออกไปเงยหน้าขึ้นมองเขา ชั่วขณะหนึ่ง เธอรู้สึกว่าโลกภายนอกที่วุ่นวายและอันตรายนั้น
ถูกหยุดไว้ด้วยพื้นที่เล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น
เธอไม่รู้ว่าความสัมพันธ์นี้จะจบลงที่ตรงไหน
แต่ในคืนนี้อย่างน้อยที่สุด หัวใจของเธอสงบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
กลางดึกคืนนั้น…
แสงไฟในคฤหาสน์ลดระดับลงสู่ความเงียบสงบของยามค่ำ
ลีอองนั่งนิ่งอยู่เบื้องหน้ากระจกห้องทำงานใหญ่ แก้ววิสกี้ในมือไม่ได้ทำให้รสขมในใจจางลงเลยแม้แต่น้อย
เสียงฝนที่เริ่มโปรยปรายกระทบกระจกภายนอก ทำให้บรรยากาศยิ่งเย็นเยียบ
