“นีน่าตี 1 แล้วนะ ทำไมยังไม่กลับอีก เดี๋ยวพี่ไทเปเขาก็โกรธเอาหรอกตอนนี้พี่เขาโทรมาไม่หยุดเลย ข้อความก็ส่งมา ป่านนี้พี่เขาเป็นห่วงแย่แล้วยัยนีน่า” จีจี้โชว์โทรศัพท์ขึ้นแจ้งเตือนให้หญิงสาวดู แต่นีน่าก็ทำเมิน และผลักมือของเพื่อนออก
“ปล่อยให้โทรไปแบบนั้นแหละ" ทีตัวเองไปไหนก็ไม่เคยบอกเธอ ปล่อยให้เธอรอทานข้าวกับเขาตั้งนานสองนาน รอแล้วรอเล่าก็ไม่เห็นเขา จึงเกิดอาการงอนและมาหาจีจี้แทน นั้นจึงเป็นสาเหตุที่เขาโทรหาเธอเท่าไรเธอก็ไม่ยอมรับสายเพราะยังมีความขุ่นเคืองอยู่ไม่หาย
“ทำแบบนี้ไม่สมเป็นเธอเลยนะนีน่า” จีจี้รีบพูดเตือนสติ แต่เพื่อนสาวก็ทำเป็นไม่สนใจ
“ใครแคร์” เธอบอกเพียงเท่านั้น และขดตัวลงไปนอนบนเตียงขาวสะอาดของเพื่อนที่ยืนกอดอกมองมาที่เธอ
จีจี้ไม่รู้จะทำยังไง จึงแอบดูเบอร์ของเขาและแอดเป็นเพื่อนไป และส่งข้อความหาชายหนุ่มโดยไม่ให้เพื่อนสาวรู้
“เออ....ไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับ และเลิกถอนหายใจสั
