“น้องอิ่มแล้วไทเปพาน้องขึ้นไปพักเถอะ หน้าน้องดูเหนื่อย ๆ” นิราพูดบอกลูกชายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ที่ใครฟังก็ต้องรู้สึกอุ่นใจกับความใจดีของแม่เขา
“นีน่าต้องขออภัยคุณพ่อกับคุณแม่ด้วยนะคะ ที่ต้องเสียมารยาทลุกออกจากโต๊ะก่อน”
“ไม่เป็นไรจ้ะ เดินทางมาไกลก็แบบนี้แหละลูกหนูขึ้นไปพักผ่อนเถอะ ไทเปพาน้องไป ดูหน้าน้องสิหน้าซีดขาวไปหมดแล้ว” นิรามองดูหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง เพราะเธอดูอิดโรยเหรอเกิน จากตอนแรกที่เธอดูสดใสแต่พอนั่งทานอาหารจนเสร็จเธอก็มีอาการให้เห็นจนอดเป็นห่วงไม่ได้
“ครับผมขอพาน้องขึ้นไปพักก่อนนะครับ” ผู้ใหญ่ทั้งสองต่างพยักหน้าให้กัน และส่งยิ้มอ่อนโยนให้ลูกชายกับว่าที่ลูกสะใภ้ในอนาคต
“นีน่าเธอโอเคไหม ช่วงนี้เธอดูไม่ร่าเริงเลย” เมื่อขึ้นมาบนห้องไทเปก็อดถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
“นีน่าคงนอนไม่เต็มอิ่ม พรุ่งนี้นีน่าก็ดีขึ้นแล้วค่ะ”
“ให้พี่อาบน้ำให้ไหม นีน่าจะได้ไม่ต้องเหนื่อย”
“คิคิ แค่แอบ
