แต่ฉันรู้สึกสงสัยนิด ๆ นะ ทำไมถึงได้ห่วงเรื่องโรคหัวใจของฉันล่ะ ฉันว่าก็ไม่น่าจะใช่โรคติดต่อทางพันธุกรรมไม่ใช่หรือไง หรือว่าใช่ ไม่ได้เรียนหมอเสียด้วยสิ
แต่เรื่องนั้นไม่เท่ากับคนข้าง ๆ ที่เอาแต่ก้มหน้าแชตคุยกับใครก็ไม่รู้ แม้นั่งรถกลับแล้วแต่เฮียยังไม่หยุดจับโทรศัพท์เลย จนกระทั่งฉันจับโทรศัพท์บ้างและขึ้นแจงเตือนคนที่แอดมาไม่น้อย
“เชี่ย!!!”
เสียงฉันอุทานอย่างตกใจ
จูเน่กับลูกฟูกชะโงกหน้ามา เมื่อฉันร้องเสียงหลงที่ตกใจกับปริมาณข้อความ ที่รัวมาไม่หยุดจนต้องหาต้นตอ
“อะไรเหรอมึง”
“กูไม่ได้ไปทำอะไรไว้นี่นา ทำไมยอดฟอลเยอะขนาดนี้” ฉันที่เคยมีคนฟอลหลักร้อยเพิ่มเป็นห้าพันในชั่วข้ามคืนและยังขึ้นเรื่อย ๆ
“หึ...ไม่รู้สินะ...เฮียโพสต์ภาพมึงกำลังนอนพริ้มหลับตั้งแต่วันก่อนแล้ว”
ฉันที่ขี้เกียจเดินหาสัญญาณและไม่ได้จับโทรศัพท์อีกเลยจึงไม่ได้รู้เลยว่าเฮียโพสต์ภาพฉันพร้อมกับหัวใจสีแดงหนึ่งดวง กับคำสั
