รถแล่นมาจอดที่หน้าบ้านฉัน ส่วนแม่นั้นเปิดไฟอยู่ห้องด้านล่างคงจะรอฉันสินะ แล้วฉันที่นั่งเงียบมาตลอดทางจึงหันไปบอกลาพี่หมอเมฆ
“ขอบคุณนะคะพี่หมอเมฆ เอาไว้ทริปที่ไม่ต้องเหนื่อยค่อยชวนพริกนะคะ พริกไม่ชอบเหนื่อย”
จะให้ฉันบอกว่าเอาไว้ทริปหน้าเจอกันใหม่ แต่หากเจอทริปเดินแบบนี้ไม่น่าจะได้เจอกันไม่พอ ฉันอาจจะบล็อกทุกคนไปเลยก็ได้
พี่หมอเมฆยิ้มก่อนจะยกมือมายีหัวของฉัน “ได้ เอาไว้ไปเที่ยวกัน ครั้งหน้าสัญญาว่าจะเลือกที่สบายกว่านี้”
“ถูกต้องค่ะ ไปทะเลใส่บิกินีสวย ๆ ชวนได้เลย แต่เข้าป่าขึ้นเขาขึ้นดอยพอก่อน เกือบตาย”
พี่หมอเมฆพยักหน้าส่งยิ้มอบอุ่นให้ ฉันจึงลงจากรถตู้แล้วก็หอบเอากระเป๋าเสื้อผ้าลงมาด้วย ขณะที่ฉันยืนโบกมือให้พี่หมอเมฆนั้นเสียงแม่ก็ดังขึ้นจากประตูบ้าน
“ใครมาส่งลูก ให้ลงมากินน้ำก่อนไหม”
ประตูรถตู้กำลังเลื่อนปิด พร้อมกับสายตาพี่หมอเมฆมองไปยังด้านหลังของฉัน แต่ไม่ได้คิดจะเปิดประตูลงมา
