ฉันยังพูดต่อไม่ได้สนใจว่าเฮียอ๋า พูดเรื่องนี้ทำไม จนกระทั่งรู้สึกเย็น ๆ ด้านหลัง ที่มาพร้อมกับอาการใจหวิวแปลก ๆ ที่หน้าอก
ฉันเป็นอะไรน่ะ ก็ไม่ได้เดินป่าก็น่าจะไม่เหนื่อยแล้วสิ?
“แต่เฮียว่าต้องคุยนะ”
“ปิดเครื่องหนีไปแล้ว หาไม่เจอหรอกว่าพริกอยู่ไหน”
“แต่เฮียว่าเจอ”
“ไม่เจอ” ฉันยังเถียงสู้ จนเมื่อเงยหน้ามาเจอหน้าเฮียอ๋าแล้วมองไปด้านหลัง คล้ายกับว่าคนที่ฉันนินทาอยู่เมื่อครู่อยู่ตรงนั้น
ซวยฉิบ!
“ไม่ใช่หรอก...ใช่ไหม”
“ใช่” ทุกคนพยักหน้าพูดพร้อมกัน
อืม...ชัดเจน แล้วเฮียปัณณ์ก็ไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ลากเก้าอี้มานั่งใกล้ ๆ กดดันฉันที่กำลังกินข้าวจนรู้สึกว่ามื้อนี้ไม่อร่อยแล้ว
“เฮีย...กินข้าวไหม”
“ไม่หิว...แต่จะรอกลับห้องด้วยกัน ง่วง”
แค่บอกว่าง่วงเหมือนชีวิตอีพริกจะไม่ปลอดภัยแล้ว ฉันหันหน้าไปหาแม่หวังให้แม่ช่วย แต่ดูเหมือนแม่จะถีบส่งฉันนะ
“งั้น...แม่กับหยี่กลับก่อนนะ ปัณณ์ แม่ฝากน
