ฉันตื่นขึ้นมาในห้องสีขาว รู้สึกมึนมาก ๆ และเหม็นกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ฉุนขึ้นจมูกก่อนจะเห็นว่าพี่หมอเมฆนั่งอยู่ด้านซ้าย แล้วยังมีใครอีกคนนั่งอยู่ข้าง ๆ
“พริก...เป็นไงบ้าง” พี่หมอเมฆถามฉัน ฉันกะพริบตาอีกสองสามครั้งก่อนตอบ
“เหม็นกลิ่นโรงพยาบาล” ฉันพูดออกไปพร้อมกับรู้สึกเหมือนเวียนหัวจนโลกหมุนเร็วกว่าปกติ พลางคิดว่าฉันเป็นลมหรือเปล่านะ อาการคล้าย ๆ นะว่าไม่ได้
“พี่หมอมาอยู่นี่ได้ไงคะ...แม่ล่ะ” ฉันถามหาแม่ก่อน เพราะเวลาไม่สบายคนเดียวที่ฉันอยากพบก็คือแม่
“จำอะไรได้บ้าง” พี่หมอเมฆถามสีหน้าเครียด
ฉันส่ายหน้า...พลางหลับตาก่อนจะได้ยินเสียงอีกคนที่อยู่ข้าง ๆ พี่หมอเมฆพูดขึ้น
“จำเฮียได้ไหม” เสียงคนข้าง ๆ สั่นเล็กน้อยราวกับรู้สึกผิด แต่ฉันขมวดคิ้วพลางนึกก่อนจะตอบ
“ไม่ได้ค่ะ...คุณเป็นใครคะ”
สีหน้าของอีกคนราวกับอยากจะร้องไห้ออกมา ดวงตาแดงก่ำมีเส้นเลือดขึ้นชัดเจน คล้ายกับได้ยินอาการสะอื้นของเขาอีกด
