ฉันตื่นขึ้นมาด้วยเสียงใครบางคนกำลังโวยวาย คล้ายกับด่าใครสักคน แม้จะไม่ได้ดังมากแต่ก็รบกวนการนอนจนต้องตื่น
“มึงมันเหี้ย...ไอ้สารเลว ไม่น่าเกิดมาเป็นเพื่อนกูเลย ที่กูสั่งสอนเข้าสมองมึงบ้างไหม”
ฉันกะพริบตาถี่ ๆ ปรับแสงอยากรู้ว่าใครกันที่มาด่า แต่เสียงคุ้น ๆ ว่าพี่รินนะ แต่ภาพที่เห็นเป็นเฮียกำลังโดนพี่รินจับตีเข่า แล้วสับศอก เหมือนกำลังซ้อมมวย แต่ตอนนี้น่าจะซ้อมเฮียจนน่วมมากกว่า
“กูสำนึกแล้วไอ้เหี้ยริน...เจ็บไอ้สัด”
“มึงมันควายเผือก...ให้กูพูดไหม...มารยาหญิงแค่นี้ไม่รู้ เรื่องอื่นฉลาดจริง ๆ”
พี่รินดูเหมือนเหนื่อย โดยมีพี่ปั้นกำลังยื่นน้ำเย็น ๆ ให้ ทำหน้านิ่ง ๆ ราวกับรู้อยู่แล้วว่าพี่รินต้องมาซ้อมเพื่อน
ส่วนพี่ปุณณ์นั่งไถฟีดโทรศัพท์ เมื่อหันไปยังโซฟาอีกด้านพี่หมอเมฆกำลังอ่านอะไรสักอย่างเหมือนชีตเรียน แต่ที่ฉันไม่รู้คือ...ตอนนี้กี่โมงแล้ว
“เออ...กูขอโทษ”
“ขอโทษ...ขอโทษ...พูดกี่หนแล้ว
