ตีหนึ่งฉันรู้สึกอึดอัดคล้ายกับผีอำดิ้นเท่าไรก็ดิ้นไม่หลุดพลันนึกว่าวันนี้เจอดีเข้าแล้ว ไม่น่าชะล่าใจเลย ปกติกลัวผีนะแต่แบบแค่บางที่เท่านั้น ต่อไม่เคยเห็นตัวแต่ก็พลังงานบางอย่างมันทำให้ฉันสัมผัสได้ว่ามี
ยิ่งต่างจังหวัดที่เป็นโรงแรมเก่า ๆ จะไม่กล้านอนเลยด้วยซ้ำ เรียกได้ว่าอดนอนก็ยอม แต่ไม่ยอมเจอผี
แต่ห้องนี้ไม่เหมือนกันสักหน่อย ทำไมผีมาอำได้หรือว่าแค่อาการกึ่งหลับลึกตามหลักวิทยาศาสตร์กันนะ หรือกำลังฝันซ้อนฝันอยู่
อื้อ...ฉันลองขยับอีกครั้งแต่ทว่าก็ยังไม่หลุดจนกระทั่งได้ยินเสียง
“อย่าดิ้น!”
เสียงแหบด้วยใหญ่อีกต่างหาก นี่ผีเปรตวัดไหนกันแน่ คอนโดนี้ก็ดูไม่ได้ติดวัดสักหน่อย ให้ตายสิ ฉันอุตส่าห์ได้งานสบายรายได้ดี แค่มาเฝ้าห้องให้เฮียคืนที่สองดันเจอดีเสียอย่างนั้น
ไม่ได้นะ...ไม่...ฉันจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด
“อีพริกไม่กลัวผี...ไม่กลัว...ไม่กลัวเด็ดขาด” ฉันท่องงึมงำราวกับบริกรรมคาถา แต่ทว่าไม่ใช
