“ติดอะไร?”
“ติดใจไง”
หลังจากที่ฉันพูดคำว่า “ติดใจไง” ออกไป ฉันก็ยกคางขึ้นนิดหนึ่งอย่างตั้งใจให้เฮียเห็นว่าฉันไม่ได้พูดเล่น ริมฝีปากฉันคลี่ยิ้มกว้างแบบมั่นใจสุด ๆ ในขณะที่แววตาฉันวาววับเหมือนจะท้าทายไปด้วย
ท่าทางฉันคงเหมือนเด็กที่กำลังโอ้อวดของดีในมือ แล้วก็แอบรอดูว่าเฮียจะเถียงยังไง…เพราะในใจฉันมั่นใจเต็มร้อยว่า ถ้าเฮียได้กินข้าวฝีมือฉันไปเรื่อย ๆ มีหวังแพ้ทางฉันแน่นอน!
“ไม่เชื่อหรอก”
เฮียปัดตกเร็วมาก แค่คำว่าไม่เชื่อแล้วก็พริ้มตาหลับ แต่เฮียจะหลับไม่ได้ในเมื่อมาปลุกพริกตื่นแล้ว
“เดี๋ยวเฮีย...มาคุยเป็นเพื่อนก่อนสิ ง่วงแล้วเหรอ”
เฮียทำหน้าหงุดหงิดแต่ก็ลืมตาขึ้นมามองฉัน และฉันส่งยิ้มให้ แต่คำพูดถัดมาของเฮียทำให้ฉันขมวดคิ้ว
“หิว”
“ไม่ได้กินข้าวเย็นเหรอ” ฉันเลิกคิ้วถามแปลกใจ หากอยู่กับเพื่อน ๆ ของเขาจะไม่กินอะไรเชียวเหรอ
“กินแต่ไม่อร่อย”
“กินที่ไหน”
“ไอ้รินทำที่ห้อง”
พี่รินเ
