มาร์คัสกลับมาถึงคฤหาสน์ซามายาสตอนสิบเอ็ดโมงตรงพอดิบพอดี ใบหน้าหล่อเหลาเครียดขรึมไม่เคยจางคล้ายกับกลัวว่าใครจะล่วงรู้ความรู้สึกภายในหัวใจ ชายหนุ่มก้าวยาว ๆ ผ่านเฉลียงที่มีกิ่งไม้เถาสวยงามเลื้อยอยู่ตามซี่ไม้ เพื่อมุ่งหน้ากลับขึ้นไปยังตัวห้องนอนที่สามารถขึ้นทางนี้ได้เช่นกัน
สมองที่เคยหมกมุ่นแต่เรื่องงานเท่านั้นตอนนี้แทบระเบิดด้วยความคิดถึง คิดถึงแม้สาวน้อยที่พึ่งจะกกกอดแนบอกมาตลอดทั้งคืน
นี่เขาเป็นอะไรไปนะ เป็นบ้าอะไร... ทำไมถึงได้ควบคุมสมอง ควบคุมอารมณ์ รวมถึงร่างกายที่เคยเชื่อฟังเจ้านายอย่างเขาเป็นอย่างดีไม่ได้ดีเยี่ยมเท่าเดิม แถมยังมันจะแหกคอก ว่อกแว่กคิดถึงแต่เรื่องราวเมื่อคืนนี้ซะตลอดเวลา
ชายหนุ่มถอดถอนลมหายใจออกมาอย่างหดหู่กับสภาพของตัวเอง เนื้อตัวของเขาครวญคราง ร่ำร้องหา แต่ร่างงาม ๆ ของแม่ดวงยิหวาคนสวยนั้นตลอดเวลา และเขาก็ไม่มีอำนาจพอที่จะกักเก็บมันไว้ได้ดีแบบเดิมเสียด้วย
“ยายแม่
