“ฉันไม่เห็นว่ามันจะมีความจำเป็นตรงไหน... เพราะอีกไม่นานคุณก็ต้องส่งฉันกลับเมืองไทย”
สาวน้อยรู้สึกว่าใบหน้าหล่อเหลาที่ทำให้หล่อนอ่อนเปลี้ยได้ทุกครั้งที่พิศมองเครียดเขม็งขึ้น ก่อนที่น้ำเสียงกระด้างจะหลุดรอดออกมาจากริมฝีปากหยักสวยได้รูปสีสดของเขา
“คงอยากกลับทุกลมหายใจเลยสินะ...!”
ฟังเหมือนกับผู้ชายตัวโตที่นั่งตรงหน้ากำลังประชดประชัน แต่คงไม่ใช่หรอก... หล่อนต้องเข้าใจผิดไปเองแน่ ๆ เพราะคนอย่างมาร์คัสจะมาประชดหล่อนด้วยเรื่องอะไรกันล่ะ ในเมื่อในสมองที่ชาญฉลาดของผู้ชายคนนี้... ไม่เคยมีหล่อนอยู่เลย
“ก็คงไม่ต่างจากคุณหรอก...”
มาร์คัสแสยะยิ้มเย็นชา “ต่างสิ... เพราะฉันอยากจะส่งเธอกลับเสียตั้งแต่วินาทีนี้เลยมากกว่า...”
ดวงยิหวาหน้าชาดิก รับรู้ถึงความชิงชังจากเขาได้เต็มหัวใจ หญิงสาวกัดปากแน่น พยายามอย่างที่สุดที่จะซ่อนน้ำตาเอาไว้ภายใต้รอยยิ้ม
“ก็เอาสิคะ ฉันไม่ขัดข้องอยู่แล้ว...”
“แต่คุณตาของฉั
