ชายหนุ่มแสยะยิ้ม ก้มต่ำลง ใช้สองแขนกำยำที่มักจะกักขังหล่อนไว้ในอ้อมกอดวางลงบนกับที่เท้าแขนของเบาะที่หล่อนกำลังนั่งอยู่ ใบหน้างามซีดสลับแดงจนเจ้าตัวยังไม่รู้เลยว่าตอนนี้กำลังรู้สึกยังไงกันแน่ ระหว่างหวาดกลัว หรือ เจ็บแค้น
แต่ที่แน่ ๆ... หล่อนอยากจะลุกขึ้นตบใบหน้าหล่อที่เต็มไปด้วยความโอหังนั้นซักหลาย ๆ ฉาด เพื่อดับความขุ่นเคืองในใจ ยิ่งพ่อเจ้าประคุณระบายยิ้มชนิดที่เรียกว่าใครเห็นก็ต้องเย็นเยือกไปทั่วไขสันหลังด้วยแล้ว โทสะก็แทบจะแตกระเบิด
“แต่ถ้าฉันสั่ง... เธอก็ต้องเป็น...!”
โอ้โห วางอำนาจได้อย่างสุด ๆ แต่ทำไมหล่อนต้องยอมอ่อนข้อให้กับผู้ชายที่ดีแต่หล่อ ฉลาด และก็อะไรอีกล่ะ... รวย มีเสน่ห์ ก็เท่านี้แหละ อย่างมาร์คัสด้วยล่ะ หล่อนไม่ใช่ทาส... ถึงแม้จะถูกเขาซื้อมาอย่างจำใจด้วยเงินจำนวนมหาศาลก็ตาม
ความคิดสุดท้ายถ่วงดุลทำให้โทสะลดลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ ใบหน้างามที่เชิดขึ้นค่อย ๆ ลดต่ำลง และก็เห
